ροῦντο τοιαύτης μουσικῆς εὐαισθησίας. διότι ἄλλως θὰ ἐφρόντιζον καὶ αὐτοὶ ν’ ἀπηλλάσσοντο πρὸ πολλοῦ ἐκ τῶν μουσικῶν τοῦ μουσολήπτου κυρίου των.
Ὅλως ἀντίθετα ἀποτελέσματα τῶν ἀνωτέρω εἶχον οἱ μουσικοὶ ἦχοι οἱ ἀναδιδόμενοι ἐκ τῆς κιθάρας τοῦ Δαυῒδ, οἵτινες κατεπράϋναν τοὺς μανιώδεις παροξυσμοὺς τοῦ παράφρονος βασιλέως τῶν Ἰσραηλιτῶν Σαούλ.
Ὡς παροιμιώδης δὲ ἀναφέρεται ἡ ἐνέργεια, τὴν ὁποίαν εἶχεν ἐπὶ τῶν Ἑλβετῶν σωματοφυλάκων τῶν βασιλέων τῆς Γαλλίας, μελῳδία τις τῆς πατρίδος των καλουμένη Rans-des-Vaches. Ὅταν ἤκουον τὴν μελῳδίαν αὐτὴν ἀνελύοντο εἰς δάκρυα καὶ τοσοῦτον διεγείρετο ἐν αὐτοῖς ὁ πόθος τῆς νοσταλγίας, ὥστε πολλοὶ καὶ ἀπέθνησκον αὐτοχειριαζόμενοι, μάλιστα εἰς τοιοῦτον βαθμὸν, ὥστε οἱ βασιλεῖς τῆς Γαλλίας εὑρέθησαν εἰς τὴν ἀνάγκην ν’ ἀπαγορεύσωσιν ἐπὶ ποινῇ θανάτου ἀπὸ τοῦ νὰ παίζωσιν ἢ ᾄδωσιν τὸ ὀλέθριον τοῦτο ᾆσμα.
Ἐπίσης ἀναφέρεται, ὅτι νέος τις ἐν Γαλλίᾳ ὑπεράγαν φιλόμουσος ἀκούσας ποτὲ τὴν Vestale τοῦ ἰταλοῦ μουσουργοῦ Spontini δὲν ἠδυνήθη νὰ ὑποφέρῃ τὴν ἰδέαν τοῦ ν’ ἀποχωρισθῇ ἐκ τῶν θείων αὐτῶν ἡδονῶν τῆς μουσικῆς καὶ νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὴν μονότονον καὶ ἄχαριν πραγματικότητα τοῦ πτωχοῦ μας καὶ πεζοῦ κόσμου. Ἀλλ’ ἀφοῦ ἤκουσε δὶς τὸ μουσικὸν αὐτὸ ἀριστούργημα, ἐν ἀκμῇ ὑψίστου ἐνθουσιασμοῦ, διαλογισθεὶς ὅτι ἔφθασεν εἰς τὸν κολοφῶνα τῆς εὐδαιμονίας τῆς ἐν τῇ γῇ ἐπιφυλασσομένης τῷ ἀνθρώπῳ, μετὰ τὸ πέρας τῆς μουσικῆς ἐκτελέσεως, ἀνετίναξεν εἰς τὸν ἀέρα τὸν ἐγκέφαλόν του. Ὑψίστη ὄντως μουσικὴ ἀπόλαυσις καὶ εὐδαιμονία, ἣν ὅμως ἀπεύχομαι εἰς πάντα ἄλλον.
Ὁ Ἰταλός μουσικὸς Tartini διηγεῖται, ὅτι κατὰ τὸ ἔτος 1714 ἐν τῷ θεάτρῳ τῆς Ἀγκῶνος ἐν Ἰταλίᾳ παριστάνετο μελόδραμα εἰς ὃ ὑπῆρχε μικρὸν μουσικὸν μέρος, ὅπερ εἶχε θαυμασίαν καὶ ὅλως ἔκτακτον ἐνέργειαν οὐ μόνον εἰς τοὺς διδασκάλους τῆς μουσικῆς, ἄλλα καὶ εἰς πάντας τοὺς ἀκροατάς. Ὁ Tartini εἶδεν ὁ ἴδιος τὸ μελόδραμα καὶ ἤκουσε τὴν μουσικὴν αὐτήν. Ἰδοὺ δὲ πῶς περιγράφει τ’ἀποτελέσματα τῆς ἐνεργείας αὐτῆς: «Ἦτο κατὰ τὴν ἔναρξιν τῆς τρίτης πράξεως. Εἰς ἑκάστην παράστασιν τοῦ μελοδράματος σιγὴ βαθεῖα καθ’ ἅπαν τὸ ἀκροατήριον ἐμήνυε τὴν προσέγγισιν τοῦ φοβεροῦ αὐτοῦ μουσικοῦ μέρους. Ἔβλεπέ τις τότε τὰς ὄψεις ὅλων νὰ ὠχριῶσι καὶ ᾐσθάνετο νὰ διατρέχῃ τὸ σῶμα αὐτοῦ ῥῖγος καὶ παγερὸν αἴσθημα φρίκης· τότε παρετήρει ὁ εἷς τὸν ἄλλον μὲ εἶδός τι ἀπεριγράπτου φόβου, διότι τοῦτο δὲν ἦτο οὔτε δάκρυα, οὔτε στεναγμοὶ καὶ θρῆνοι· ἦτο αἴσθημά τι τραχείας
