«Ὤ, σὺ κρυφή, μονάκριβή μου ἐλπίδα,
Ἕως πότε τὸ λοιπὸν θὰ μὲ παιδεύῃς;
Ἕως πότε, μαυρομμάτα κλειστοφρύδα,
Εἰς τὰς πληγάς μου ἐπάνω νὰ χορεύῃς;
Ἄχ, φθάνουν πειά, κακούργα, τὰ φαρμάκια σου,
Δός μου νὰ μεθυσθῶ κι’ ἀπ’ τὰ φιλάκια σου.»
«Ἔλα ’ς τὸ νοῦ σου, οὐράνιε σατανᾶ μου,
Θὰ σὲ παιδέψῃ ὁ Θεὸς ἂν βουρλιστῶ·
Χύσε, ἀστραπή μου, φῶς ’ς τὴν σκοτεινιά μου,
Ὤ, μὴ θελήσῃς ν’ αὐτοχειριασθῶ!
Τὰ αἰσθήματα ’ποῦ ἑμπνές, σκληρή, ’ς ἐμένανε
Δὲν φθείρουνε τὴν σήμερο κανένανε…»
«Κλῖνε γλυκὰ ’ς τὴν ἔνωσί μας, φῶς μου,
Γενοῦ βασίλισσά μου καί συμβία μου.
Κι’ ἀπ’ ὅσα κλεῖ ’ς τὴ γῆ ὁ Θεὸς τοῦ κόσμου
Οὔτ’ ἕνα δὲν θὰ σ’ ἀρνηθῇ ἡ καρδία μου.
Ὅλα γιὰ ἐμᾶς κ’ εἰς ὅλα πρῶτοι ἐμεῖς.
Ποτὲ δὲν θὰ ἐρωτῶ περὶ τιμῆς.»
«Δὲν θ’ ἀρνηθῶ ’ς ἐσένα πρᾶξι ἢ πρᾶμμα,
Ὅ,τι νὰ θὲς πρὶν νὰ τὸ λὲς θὰ γένεται·
Λοῦσα, χορούς, ταξείδια ἐν τῷ ἅμα
Θὰ τἄχῃς δίχως νὰ μοῦ κακοφαίνεται.
Καὶ — ’σὰν γυναῖκα — ἂν φταὶς ’κἀμμιὰ φορά,
Ποτὲ δὲν θὰ θυμόνω σοβαρά.»
«’Σὰν θἄρχεσαι ἀφ’ τοὺς μπάλους κουρασμένη
Θὰ τρέχω τὰ σκαρπίνια νὰ σοῦ βγάνω·
Μὲ γλύκα ἂν μὲ προστάζῃς ἢ ὀργισμένη,
«Ναί…» θὰ σοῦ λέω, κι’ ὅτι μοῦ λὲς θὰ κάνω!
’Σὰν ντύνεσαι θὰ σοὖμαι ἡ μοδιστοῦλά σου,
’Σὰν γδύνεσαι δουλίτσά, μαμμοροῦλά σου!»
