μποῦκι, μὲ τὴν κεφαλὴν ἐν θλίψει πρὸς τὰ κάτω, ἀνεμίζεται τσεμπέρι κιτρινόχρουν, ἀφ’ οὗ δένεται ἐν κόμβῳ νόμισμά τι. Ἓν τεμάχιον ὑφάσματος παρατίθεται ὡς τρίχωμα· καὶ μὲ εὐκαμψίαν σχοινοβατικὴν ἐπὶ εὐτελοῦς καλεμίου, δίκην τραπεζίου, δέμα ἐλαφρὸν σιγαροχάρτου ἐκτελεῖ τὰς ἐρρύμους ταλαντεύσεις του. Ἔπειτ’ ἀναρτᾶται ζεῦγος ἐρυθρῶν ὑποδημάτων· συνενοῦται ἀνατολικὸν μαντίλλιον· κυματίζει ὀφιοειδῶς πράσινος ταινία σαρικίου· μία εὔπλεκτος ἐδῶ ταμβακοθήκη· ἓν φυλλάδιον ἐκεῖ· φέσι καινουργὲς πλησίον — ὅλα ἐν ἀδελφωσύνῃ καὶ ἀνάμικτα, ἱκανὰ νὰ ἐπαρκέσωσιν εἰς ἵδρυσιν ἐπαρχιακοῦ μικροῦ ἐργαστηρίου…
Παρόμειόν τι ἐνεργεῖται κατὰ τὰς ἀπόκρεω, ἐν Σμύρνῃ: Μετημφιεσμένοι εἰς ὀθωμανοὺς ἀρμένιοι, μὲ κοντὰς ἀναξυρίδας, βεβαμμένα πρόσωπα καὶ σαρίκια κωνοειδῆ, παρέρχονται διὰ τῶν ὁδῶν ἐν ὁμάδι καὶ, πρὸ ἑκάστης θύρας ἢ παραθύρου, σκορπίζουσι τὰ ῥινόφθογγά των ᾄσματα — δίστιχα συνήθως — ἐν βροντώδει ὑπηχήσει νταουλιῶν καὶ ζορνάδων, ὡς ἐν ἐκλογῇ δημοτικῇ τῶν Ἀθηνῶν. Ὑψηλὸς δ’ ἱστὸς ἐν τούτῳ, φθάνων μέχρι τῆς δευτέρας ἐκεῖ ἄνω ὀροφῆς, ἐπιβλητικώτατα προβάλλεται πρὸ τῶν ἑκατέρωθεν κατοίκων καὶ, διὰ ποικίλων προσφορῶν, ὁλοὲν πλουτίζεται καὶ συμπληροῦται, ἐν ἁρμολογίᾳ παραδόξῳ καὶ χρωμάτων καὶ εἰδῶν, εἰς φανταστικόν τι μυριόκοσμον ὅραμα — ἔχον πλείστας ὅμως ὁμολογουμένως ἀξιώσεις ὑλικῆς πραγματικότητος…
Καὶ, ὡσεὶ le mot de la fin:
Ἀπὸ τῆς ἀρχῆς εἴτε κ’ ἐν τῷ μέσῳ τῆς ἀπαγγελίας των οἱ ῥαψῳδοὶ οὗτοι ἔχουν ἤδη ἀναρτήσει γραπτῶς ἀπό τινος γωνίας ἢ ἀνακοινώσει μόνον διὰ στόματος αἴνιγμά τι ἔμμετρον — Μουαμὰ — ὅσῳ δύνανται στρυφνώτερον, οὗ ἡ λύσις ἐπιφυλλάσσεται διὰ τὸ τέλος. Εἶναι τὸ ἱλαρὸν μέρος τῆς εἰκόνος ὅλης, ἡ κωμῳδία φέρ’ εἰπεῖν μετὰ τὸ δρᾶμα, ἡ ὑστάτη σελὶς τοῦ περιοδικοῦ. Δύο ἀξιόπιστοι ἀκροαταὶ, οἱ τιμιώτεροι, προκαταβολικῶς λαμβάνουν γνῶσιν ἐν ἀποκαλύψει σοβαρᾷ τοῦ μυστηρίου. Εὐτυχὴς ὁ λύτης! Ἔχει καὶ ἐκεῖνος τὴν μερίδα του εἰς τὸν θησαυρὸν τῶν δωρεῶν. Ἀλλ’ ἐὰν οὐδεὶς ὑπάρξῃ, τότε παρουσία τῶν μυστῶν, ἀπαγγέλλουσιν οἱ ἴδιοι τὴν λύσιν
