εὐγενές· αἱ εἰκόνες ἀναδίδονται ἐντυπωτικώτεραι, μεγαλοπρεπεῖς· πλέκεται ἡ δρᾶσις λογικὴ, ἐν ἁρμονίᾳ πρὸς τὸν χρόνον τὸν τόπον, τὰ πρόσωπα· καὶ ἐν μέσῳ τῶν διαρρεόντων στίχων, ὧν ἡ τελευταία λέξις ἀντηχεῖ ὁμοιολήκτως, συναντᾶται ἔστι, ὅτε ζεῦγος ζηλευτὸν, ἐνῷ λάμπει σκέψις τις μαργαριτώδης καὶ ἡ ἔμπνευσις ἀκτινοβολεῖ…
Καὶ ἰδοὺ τὸ τέλος τῆς σκηνῆς:
Ρεμβοὶ, ἐκλελυμένοι, μὲ ἡμίκλειστα τὰ βλέφαρα ἐκ τῆς μυχίας συμπαθήσεως ἢ καὶ τοῦ μακροῦ κόπου, οἱ ραψῳδοὶ-ὑποκριταὶ θὰ σταθῶσιν ἠρέμα, νανουριστικῶς, ὡς ἐν βαθμιαίᾳ ἀποσβέσει πνοῆς, διὰ τελευταίου ἤχου τοῦ ὀργάνου των. Τοὺς συνέχει ἔτι, τοὺς κρατεῖ ἐπὶ μικρὸν, ὡς ταχύτης κεκτημένη, ἡ ἐντύπωσις… Ἀλλὰ δι’ αὐτὸ δὲν λησμονοῦσι καὶ τὸ πρὸς τὴν σάρκα των καθῆκον. Ὁμοιάζουσι κατὰ τοῦτο τοὺς ἱερεῖς καὶ ἐν μνημοσύνῳ ἔτι: Εἷς αὐτῶν — ὁ ὑποδεέστερος συνήθως — θέλει ἐκκρεμάσει χάλκινον δοχεῖον, ἢ λεπτουργημένον κέρας εἴτε δίσκον καὶ θὰ περιφέρῃ τοῦτο πρὸ τῶν θαμιστῶν. Ἡ προπληρωμὴ, παρατηρεῖτε, δὲν ἐγκαθιδρύθη ἔτι παρ’ αὐτοῖς· ἀλλὰ καὶ δὲν τρέχουν τοὺς κινδύνους, τοὺς ὁποίους ἐν ὁμοίᾳ θέσει θὰ ὑφίστατο ἐκτελεστὴς τοιοῦτος Ἕλλην πρὸ κοινοῦ ἑλληνικοῦ. Ἡ σκηνὴ τοῦ κλασικοῦ «διαλύσου» ὅπερ ἀπευθύνει, ἑκουσίως πλέον, κάθε συνταγματικὸς πολίτης πρὸς τὸν ἑαυτόν του μετὰ τὴν ἀπόλαυσιν θεάματος, δὲν συμβαίνει καὶ ἐδῶ. Ὅ,τι μέλλει νὰ δοθῇ, θὰ δοθῇ· εὐτελὲς, ἀληθῶς, κερμάτιον — παρᾶς, ἢ πεντάρα, εἴτε μεταλὶκ — ἀλλὰ… ὄχι καὶ τίποτε!
Κάποτε ἐν τούτοις ἐξωτερικεύεται ὑπὸ τύπον ἄλλον, ἰδιόρρυθμον καὶ ἀρχαϊκὸν, ἡ ἀνταμοιβή· ἐνεργεῖται εἰς εἶδος, in specie, ὡς θὰ ἔλεγε —θὰ ἐνήργει δ’ ἴσως καὶ ὁ ἴδιος…— δικηγόρος σύγχρονος πρὸ τοῦ εἰρηνοδικείου. Ἓν τεμάχιον σχοινίου ἀναρτᾶταί που ἀπὸ τοῦ ἄκρου· καὶ ἐν τῷ μέσῳ τῆς τριγύρω σιωπῆς, ἣν διατηρεῖ ἀείποτε ὁ Τοῦρκος — ἀφοῦ δὲν ἔχει τι καλλίτερον νὰ κάμῃ — ἕκαστος προσέρχεται διαδοχικῶς, ἄνευ θορύβου καὶ, ὡσεὶ ἀνάθημα, ἀναρτᾷ ἐκεῖθεν ὅ,τι ἡ γενναιοδωρία αὐτοῦ καὶ ἡ εὐκολία τῆς στιγμῆς τῷ ἐπιτρέψῃ. Εἶναι δὲ τῇ ἀληθείᾳ ποικιλώτατον τὸ ἀποτελούμενον μωσαϊκόν: Παρὰ τὸ διάτρητον τσιμ-
