Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1889 - 190.jpg

190

---

Ὁπότε δρόσου μάργαρα καὶ ἰανθέμων μύρα.
ὑψοῦσα τὸν ῥοδοστεφῆ τοῦ ἔαρος κρατῆρα,
ἡ πλάσις σπένδει ἔξαλλος τῷ ποιητῇ τῶν ὅλων,
ὁπότε ἡ στυγνὴ ἐξημεροῦται μοῖρα,
καὶ πρὸς μικρὸν ἀγάλλεται τὸ πᾶν ἀκτινοβόλον.

Τότε, ναί, τότε θραύουσα τὰς μισητὰς ἁλύσεις,
ἀφ’ οὗ τὸ φθίνον ἐντελῶς σαρκίον πυρπολήσῃς,
ψυχή μου, σπεῦσον παγχαρὴς πρὸς τοῦ φωτὸς τὰς κρήνας.
Ἐκεῖ τὴν φλόγα ἴσως τέλος ἐξαντλήσῃς,
ἧς ἕρμαιον σὲ ὥρισεν ὁ περὶ πάντων κρίνας.

Πτηνὸν εἰς τοὺς γαμψώνυχας τῆς συμφορᾶς ἀσπαῖρον,
εἰς τὰς ἀκτῖνας λούσθητι ἡλίων ἀνεσπέρων,
καὶ τρύφησον τὸ ἄϋλον ἁγνῶν ἐρώτων μέθυ.
Ὀπίσω ἴσως τῶν χρυσῶν νεφῶν μαρμαῖρον
λυσίδεινον τὸ ἄλεισον τῆς λήθης παρετέθη!…

Ἀλλ’ οἴμοι, ποῦ μὲ φέρετε μεταρσιοῦντες πόθοι;
Πῶς αὖθις εἰς τὸν ἵμερον ὁ νοῦς μου παρεδόθη;
Καὶ ἡ ἐσχάτη χίμαιρα, ὡς τόσαι ἄλλαι, πλάνη!
Ξηρὰ ἐντός μου ἡ καρδία ἐτεφρώθη,
καὶ εἰδεχθές, βαρύποτμον τὸ τέλος καταφθάνει.

Ἀνέραστος καὶ ἄφιλος, ὡς ῥύαξ παραῤῥέων,
πρὸς μνῆμα φέρω ἄδακρυ τὸ βῆμα τὸ μοιραῖον,
καὶ ὡς βραδέως σβέννυται τὸ θερινὸν λυκόφως,
τὰς κορυφὰς πορφύρον ἔτι τῶν ὀρέων,
ὁ ἀπευκταῖος πέριξ μου πυκνοῦται ἤδη ζόφος.