Βασαλοσ βλέπων τὸν ὑπηρέτην, ὅστις φέρῃ πινάκιον πλῆρες συκαμίνων. — Φάγε τώρα τὰ μοῦρά σου καὶ αὔριον τὰ λέγομεν πάλιν.
Μεντζιφολασ καθήμενος καὶ τρώγων συκάμινα. —Ποῦ πᾶς;
Βασαλοσ. — Αἴ, δὲν εἶσαι δὰ μόνος ἐδῷ σήμερον· πρέπει νὰ περιποιηθῶ καὶ τοὺς ἄλλους φίλους μου.
Μεντζιφολασ. — Τὸν Παλινούδη σὲ παρακαλῶ πρὸ πάντων· αὐτὸν νὰ μοῦ ἀσφαλίσῃς εἰς καμμίαν πρέφαν, διὰ νὰ μὴ τὸν ἰδοῦμεν ἔξαφνα ἐμπρός μας ἐκεῖ ποῦ θὰ καθήμεθα ἥσυχοι.
Βασαλοσ ἐξερχόμενος τοῦ ἑστιατορίου. — Καλὰ, καλά! [Ἰδίᾳ] Ἢ αὐτὸς εἶνε κακοήθης ἢ ὁ κόσμος ἐχάλασεν, ἀφοῦ καὶ ἡ Φαιναρέτη δεικνύει σημεῖα ἐλαφρότητος. [Βαδίζων ταχέως καὶ ἀναζητῶν τινα διὰ τῶν δένδρων]. Ἀλλὰ εἶνε ἀδύνατον! Θὰ τοῦ εἶπεν ἴσως κανένα γλυκὸν λόγον καὶ αὐτὸς ἐπίστευσεν ἄλλα. Ἡ Φαιναρέτη τὸ συνηθίζει αὐτό· τῆς ἀρέσει νὰ χαριεντίζεται· ἀλλ’ ἀπὸ τούτου μέχρι τοῦ τελευταίου σημείου ὑπάρχει μεγάλη ἀπόστασις, καὶ αὐτὸς διὰ τοῦ τρόπου του μοῦ ἔδωκε νὰ ἐννοήσω ὅτι σήμερον αὔριον.... [Ταχύνων τὸ βῆμα ἐν ἐξάψει]. Διάβολε!.. ἂν ἔχῃ τοιαύτας διαθέσεις ἡ Φαιναρέτη διατί νὰ μὴ προτιμήσῃ ἐμένα; Καὶ νεώτερος εἶμαι ἀπὸ τὸν Μεντζιφόλαν καὶ δὲν εἶμαι καὶ τόσον κακομούτζουνος ’σὰν κι’ αὐτὸν, καὶ ἐπὶ τέλους δὲν βάφομαι ὅπως βάφεται αὐτὸς ὁ βλάξ!… [Βλέπων ἀσκαρδαμυκτὶ πρός τι σημεῖον]. Νά την!… καὶ εἶνε τόσον ὡραία! [Πνίγων βαθὺν στόνον]. Μασκαρᾶ Μεντζιφόλα, ἐὰν πράγματι σὲ ἀγαπᾷ, εἶσαι ὁ εὐτυχέστερος τῶν ἀνθρώπων.
Η κυρια παλινουδη μειδιῶσα εὐχαρίστως. — Τί γίνεσθε, κύριε Βάσαλε; ἔτσι μᾶς ἀφίνετε μόνας;
Βασαλοσ τεθορυβημένος — Κυρία μου…
Ο γερων κυριος μορφάζων. — Σᾶς εὐχαριστῶ, κυρία Φαιναρέτη, καὶ τόσην ὥραν ποῦ εἶμαι μαζῆ σας ἐγώ;
Η πολυσαρκοσ κυρια. — Καὶ ποιὸς σὲ παίρνει σὲ σημείωσιν ἐσένα;
Ο γερων κυριοσ. — Καὶ σεῖς, κυρία μου;
Η πολυσαρκοσ κυρια λαμβάνουσα τὸν βραχίονα τοῦ Γέροντος Κυρίου καὶ κρυφίως αὐτῷ λαλοῦσα ἐνῷ ἀπομακρύνονται. — Ὅταν λέγω τοῦτο περὶ σοῦ, τὸ λέγω καὶ περὶ ἐμοῦ, διότι δὲν παρετήρησες ὅτι τόσην ὥραν ἡ κυρία Παλινούδη ἐπερίμενε κἄποιον; Ἀντὶ τοῦ Μεντζιφόλα ὅμως ἦλθεν ὁ Βάσαλος, καὶ νὰ σοῦ εἰπῶ τὴν ἀλήθειαν, δὲν θὰ δυσαρεστηθῶ καθόλου ἐὰν κατορθώσῃ νὰ τοῦ τὴν πάρῃ.....
Ο γερων κυριοσ ἔκπληκτος. — Καλὲ τί λέγετε; ἡ κυρία Παλινούδη εἶνε φρονιμωτάτη.
Η πολυσαρκοσ κυρια. — Αἴ, ὅλαι εἴμεθα φρόνιμαι ὅταν μᾶς λείπῃ ἡ εὐκαιρία.
