στα τῆς ὥρας, διὰ τὰ φαγητὰ τῆς ἡμέρας· νὰ μένουνε κάθε τόσο ἄφωνοι νὰ κυττάζονται· ν’ ἀνασκαμνισθῇ, καὶ νὰ βαρεθῇ σὲ πολληῴρα ἔπειτα ν’ ἀσκοθῇ νὰ φύγῃ.
Καλεσμένος σὲ συμπόσιον, καθίζει κοντὰ στὸν κόφτη, trinciante, καὶ τραβάει στὸ πιάτοτου τὰ καλήτερα κομμάτια, ἀδιαφορῶντας διὰ τὲς Κυρίες ὁποῦ τοῦ παρακάθουνται.
Συνταξειδεύοντας μὲ ἄλλους, ’βγάνει καὶ καπνίζει, χωρὶς νὰν τόνε ’γνοιάσῃ ἂν ὁ καπνὸς ἐνοχλῇ τοὺς συνταξειδιότεςτου.
Εἰς τὸν περίπατο σταματᾷ κάθε τόσα βήματα ὑποχρεώνοντας ἔτσι καὶ τὸ σύντροφότου νὰ σταματᾷ κι’ αὐτὸς, ἐναντίον εἰς τὴν εὐχαρίστησήντου, καὶ χωρὶς δίκῃο.
Σὲ βλέπει μὲ ἄλλους, καὶ σοῦ κάνει ἐρώτησες ἄκαιρες· τὲς ὁποῖες ὄχι μόνον δὲν ἠμπορεῖς νὰ ἀποκριθῇς, ἀλλὰ καὶ αὐτὲς ᾑ ἴδιες ἐρώτησέςτου σὲ στενοχωροῦν καὶ σὲ πνίγουν.
Σὲ ’ξέρει γιὰ τὰς Ἀθήνας; σὲ παρακαλεῖ νὰν τοῦ πάρῃς μία μικρὴ παραγγολοῦλα. Καὶ σοῦ στέλνει μία κάσα ῥοζόλια γιὰ τὸν δεῖνα Τμηματάρχη, καὶ ἕνα μπότι ξύδι γιὰ τὴ δεῖνα Κυρία.
Ἀν ξένος, καλένεται μόνοςτου, ἢ ἐμμέσως σὲ ὑποχρεώνει νὰν τὸν φιλοξενίσῃς διὰ ὀλίγες ἡμέρες..... Μὰ τότε πέρνει κατοχὴ στὸ σπῆτισου, καὶ δὲν ἐνθυμεῖται πλέον νὰ ξεκολλήσῃ. «Ἡ Κυρίασου, φίλεμου, τοῦ λὲς τότε, πρέπει νὰ σὲ ἀποζήτησε… ἡ καϋμένη!.... τὴν ἀπαράτησες!…» Ἀλλ’ αὐτὸς σοῦ ὑπόσχεται νὰν τῆς γράψῃ νἄλθῃ!
Ὁ ἀδιάκριτος ἔχει χρείαν ἀπὸ μίαν ταχτικὴν σειρὰν καλῶν καὶ ἀποτελεσματικῶν μαθημάτων. Ὅποιος τὸν βοηθήσει στὴ μαθήτευσήτου, ὠφελεῖ αὐτὸν, κ’ εὐεργετεῖ καὶ τὴν κοινωνίαν.
Ὁ ὑποκείμενος εἰς ἀφαίρεσην, εἰς τὲς στιγμὲς τῆς ἀφαιρέσεώςτου, εἶναι μηχανὴ αὐτοκίνητη καὶ χωρὶς κρίσην. Τὸ πνεῦματου ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὸ σῶματου, καὶ τὸ ἀφίνει ἀδέσποτο, νὰ ἐργάζεται χωρὶς διεύθυνση. Ὁ ἀφῃρημένος τότε πάσχει ἕνα εἶδος ὑπνοβασίας, ἢ καὶ χειρότερα.
Ἠμπορεῖ τότε ν’ ἀπιθώσῃ τὸ λιανοκέρι ἀναμένο ἀπάνου στὸ κρεββάτι, καὶ νὰν τὸ ἀφήσῃ ἐκεῖ νὰ κάψῃ τὸ σπῆτι.
