ρᾶς χλόης, καί τινες ὀπῶραι ἀρχίζουν νὰ κοσμοῦν τοὺς καλάθους τῶν ἐκ τῆς ἐξοχῆς ἐπανερχομένων ἀγροτῶν καὶ τὴν τράπεζάν μας.
Τερπνόν, τερπνότατον θέρος, ἐπιτρέπον νὰ πλανᾶσαι ἀτιμωρητεὶ καὶ ὑπ’ αὐτὸν τὸν καύσωνα τῆς μεσημβρίας, ἥτις ἔχει τι τὸ ἐπίσημον καὶ μυστηριῶδες, εἰς τὸ ὁποῖον καθ’ ὑπερβολὴν ἀρέσκομαι νὰ ἐντρυφῶ. Καὶ ὅταν ᾖνε ἄκρα νηνεμία, ἐξέρχομαι τὸ μεσημέριον, καταβαίνω εἰς τὸν χείμαῤῥον, ὅπου σπανίζουν πλέον τὰ νερά, ἀνέρχομαι τὴν πλευρὰν τοῦ λόφου καὶ κατακλίνομαι ὑπὸ τὴν σκιὰν ἐλαίας. Ὁ ἥλιος θάλπει ἀνὰ τοὺς ἐλευθέρους ἀγροὺς καὶ τοὺς γυμνοὺς βράχους, οὐδαμοῦ ἀνθρώπινος φθόγγος, τὸ πτηνὸν χαλᾷ τὴν πτέρυγά του ὑπὸ τὰ φυλλώματα· σιγᾷ ὁ ἔρημος αἰθήρ, παίζων ὑπὸ τῆς θερμότητος ὡς λεπτότατος ἱστὸς ἀράχνης, σιγᾷ ἡ καίουσα πλάσις, τῆς ὁποίας τὰ πεπυρακτωμένα κράσπεδα λείχει τὸ θερμὸν κῦμα. Σιγὴ ἐπίσημος· ὁ τέττιξ μόνον ἀκάματος τονίζει τὴν μεσημβρινήν του ᾠδήν ἐντὸς τῶν δένδρων, τὰ ὁποῖα φρίσσουν κἄποτε εἰς ἀκαριαίαν, ἀνεπαίσθητον αὔραν. Ὤ, ἡ μεσημβρινὴ ὥρα τοῦ θέρους ἔχει τὸ ἔξοχον μυστήριόν της ἐπίσης, ὡς καὶ ἡ τοῦ μεσονυκτίου. Αὕτη μὲν εἶνε τὸ μυστήριον τοῦ σκότους, ἐκείνη δὲ τοῦ φωτὸς τοῦ ἑκθαμβοῦντος, τοῦ μεθύσκοντος τὰς αἰσθήσεις. Ἔπειτα καὶ ἡ μεσημβρία, κατὰ τὴν φαντασίαν τῶν νησιωτῶν, ἔχει τὰ πνεύματά της, ὡς καὶ ἡ νύξ. Ὁ στρόβιλος ἐκεῖνος, τὸν ὁποῖον ἄχνη οὐρανία ἐγείρει ἐπὶ τοῦ ἀπέναντι ἀγροῦ, καὶ ὅστις ὀρχούμενος ταχὺς ἀνυψόνει εἰς τὸν ἀέρα κονιορτὸν καὶ κάρφη, εἶνε χορὸς μεσημβρινῶν, κακοποιῶν Νηρηΐδων. Ἤ ἀκτὶς τοῦ ἡλίου, ἥτις διὰ τῶν φύλλων παίζει μεσημβρινὴ ἐπὶ τοῦ ὕδατος, εἶνε ὁ Μεσημεριάτης, ἐπίφοβον πνεῦμα, τὸ ὁποῖον αἰ μητέρες εὐλαβούμεναι, δὲν ἀφίνουσι τὰ τέκνα των νὰ περιπλανῶνται κατὰ τὴν ὥραν ταύτην. Τὸ πνεῦμα τοῦτο δὲν σοῦ ἐνθυμίζει τὸν ἀρχαῖον Πᾶνα, ὅστις, κατὰ τὸν Αἰπόλον τοῦ Θεοκρίτου, εἶνε πικρὸς καὶ ὀξύχολος, ὅταν ἀναπαύεται τὴν μεσημβρίαν, οἱ δὲ ποιμένες φοβοῦνται νὰ τὸν ἀφυπνίσουν διὰ τῆς ᾠδῆς τῶν αὐλῶν των; Πόσον ὡραία καὶ ἀληθὴς εἰκῶν τῆς ἐπιβλαβοῦς ἐπηρείας τοῦ μεσημβρινοῦ καύματος. — Φίλε μου, σκῶψέ με, ὅσον θέλεις· ἡ μεσημβρία γαληνιαίας ἡμέρας θέρους μὲ θέλγει πλειότερον τῆς πρωΐας· μοῦ φαίνεται, ὅτι πᾶσα ἡ κτίσις κεῖται εἰς ἔκστασιν βυθισμένη καὶ ἐντρυφᾷ εἰς τὰς φλογερὰς ἀγκάλας, εἰς τὸ πύρινον φίλημα τοῦ ἡλίου.
