τίζει τὴν ἀκύμαντον λεκάνην τοῦ Αἰγαίου καὶ τὴν ἀνθηρὰν νῆσον. Εἶνε ἐκ τῶν πρώτων ἐκείνων ἡμερῶν τοῦ ἔαρος, καθ’ ἂς ἡ πλάσις ἅπασα ἑορτάζει καὶ ἀγάλλεται ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου, εἰς τὸν ὁποῖον ἐξυπνίζει τὰ ἡδύτατα καὶ ἡμερώτατα τῶν αἰσθημάτων, μέχρι τῶν μυχῶν τῆς γῆς, ἐν τῇ ὁποίᾳ ἀφυπνίζεται ἡδονικῶς φρίσσων καὶ ὀργῶν πρὸς φῶς ὁ κεκρυμμένος σπόρος. Ὁ πρωϊνὸς ἀὴρ ψιθυρίζῃ εἰς τὰ φυλλώματα τῶν μυροβόλων κήπων, ἵπταται ὑπὲρ τοὺς νεανθεῖς ἀγροὺς καὶ ἐκπνέει εἰς τὴν θάλασσαν, ῥυτιδῶν τὸ λεῖον αὐτῆς μέτωπον διὰ τῆς εὐώδους πνοῆς του.
Αἱ λέμβοι πᾶσαι καὶ τὰ πλοῖα ἐφησυχάζουν ἐν τῷ λιμένι, εἰς τοῦ ὁποίου τὴν πάντοτε θορυβώδη προκυμαίαν βασιλεύει σιγή. Γέρων τις, ἀπόμαχος τοῦ θυελλώδους ναυτικοῦ βίου, κοίτεται ἐξηπλωμένος ἐπὶ τῆς μαλακῆς ἄμμου. Ὀλίγον ἀπωτέρω κεῖνται λέμβοι ἀνειλκυσμέναι πρὸς ἀνασκευήν, κάμηλοι συνεσπειρωμέναι ὡς ὄφεις, ἄγκυραι τεθραυσμέναι καὶ σκελετοὶ πλοίων, ἀπόμαχοι τῶν κυμάτων, ὡς ὁ ἐκεῖ πλησίον ἡλιαζόμενος γέρων. Ὁ ὀφθαλμός του πλανᾶται ἀνὰ τὰ πελάγη, εἶνε ξένος πρὸς τὰ περὶ αὐτόν, ζῇ μόνον ἐν τῷ παρελθόντι, τοῦ ὁποίου ἡ ἄποψις καθίσταται εἰς τὸν ἄνθρωπον τοσούτῳ θελκτικωτέρα, ὅσον ἀπώτερον αὐτοῦ τὸν παρασύρει τὸ ῥεῦμα τῶν ἐτῶν.
Ὑλακαὶ μολοσσοῦ, φυλάσσοντος πλοῖον διακόπτουσιν ἐνίοτε τὴν ἐπίσημον σιγὴν καὶ ἐξυπνίζουσι τὴν μυριόστομον ἠχὼ τῶν ὑψηλῶν καὶ ἀποκρήμνων αἰγιαλῶν τοῦ στενοῦ λιμένος.
Ὁ αἰώνιος ῥόχθος τῶν κυμάτων, ἀντηχῶν ἐνίοτε ἰσχυρότερον, συνεχωνεύετο μετὰ τῶν ἁγίων ὕμνων. Ὁ εἰς τὸν περίβολον τοῦ ναοῦ γηραιὸς φοῖνιξ ἐψιθύριζεν εἰς αὔρας παροδικὴν πνοήν. Αἰ ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου, διολισθαίνουσαι διὰ τῶν στρογγύλων ὑάλων, ἐφώτιζον τὰ κοῦφα κύματα τοῦ λιβανωτοῦ καὶ ἐθώπευον, ὡς ἡ ἄνωθεν κατερχομένη χάρις, τὴν κόπτουσαν πολιὰν κεφαλὴν τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ τὸ ὁρθοτενὲς ξανθὸν μέτωπον τοῦ ἀθώου παιδίου.
Ὅπως ἡ εἴσοδος εἰς τὴν Ἀκρόπολιν μ’ ἐπλήρου ἱερᾶς ἐμπνεύσεως, ἐπὶ τῶν πτερύγων τῆς ὁποίας ἐφερόμην εἰς τὸ ἤρεμον καὶ ἀστράπτων κάλλος τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ὁμοίως ἐδὼ ἡ θέα τῆς εὐρείας θαλάσσης καὶ τῶν ποικιλοχρόων νήσων της, ἡ θέα τῶν ναυτῶν καὶ τῶν ἀρχαϊκῶν ἱστιοφόρων μὲ μεταφέ-
