- Φίλτατέ μοι....
Α. ΠροβελέγιοςΣημερον ἐταράχθη τὸ χωρίον ἕνεκα τοῦ θανάτου νέου τινός, μεθ’ οὗ συνεταξείδευσα. Ἦτο τὸ μόνον τέκνον πτωχῆς χήρας, ἥτις ἔσπευσε πρὸς τὸν πάσχοντα υἱόν της εἰς Κωνσταντινούπολιν καὶ συνώδευσεν αὐτὸν εἰς τὴν νῆσον, ἐλπίζουσα εἰς τὴν ἐπιρροὴν τοῦ πατρίου κλίματος. Τοὺς ἐγνώρισα ἐν τῷ ἀτμοπλοίῳ. Ἦτο μία τῶν σκηνῶν, αἵτινες ἐγείρουσιν εἰς τὴν καρδίαν ἄρρητον οἶκτον ὑπὲρ τῆς πασχούσης ἀνθρωπότητος, καὶ ἀμφιβολίαν περὶ τῆς ὑπάρξεως ἑνὸς πολυελέου Θεοῦ. Ἔπρεπε νὰ ἔβλεπες τὴν μητέρα ἐκείνην, ἄφρονα σχεδὸν ὑπὸ τοῦ πόνου, διευθετοῦσαν ἓν ἐφάπλωμα ἐπὶ τοῦ καταστρώματος καὶ κατακλίνουσαν ἐπ’ αὐτοῦ τὸν ὠχρὸν καὶ δυσπνέοντα νεανίαν! Ἐκάθισε παρὰ τὴν πάσχουσαν, ἀλλὰ γλυκεῖαν ἐκείνην κεφαλήν, καὶ ἐδέχθη αὐτὴν εἰς τοὺς κόλπους της, καὶ ἐσπόγγιζε τὸ ἀγωνιῶν ἐκεῖνο μέτωπον δι ἐλαφρᾶς χειρός. Τὸ ὑπὸ τοῦ ἄσθματος διακοπτόμενον «Μάνα!» τοῦ υἱοῦ, καὶ τὸ μετ’ ἀπείρου γλυκύτητος προφερόμενον ὑπὸ τῆς μητρὸς «Παιδί μου!» ἀπετέλουν τὴν σπαρακτικωτέραν ἁρμονίαν. Ἔπειτα ἡ ἀντίθεσις τῶν ἄνω καὶ κάτω βηματιζόντων, εὐθύμως συνδιαλεγομένων ὑγιῶν νέων, τινὲς τῶν ὁποίων ἐπέστρεφον μετὰ μακρὰν ἀπουσίαν καὶ ἀνεμένοντο μὲ ἀνοικτὰς ἀγκάλας ὑπὸ εὐτυχῶν γονέων καὶ μνηστῶν ἴσως — ἡ ἀντίθε-
