— Φιλάργυρος, εἶπεν ἀνακινῶν τὴν κεφαλήν, ἐγὼ φιλάργυρος! ὤ, ἴσως εἶμαι μονομανής, ἴσως πάσχω ἔκ τινος ἀσθενείας ἀχαρακτηρίστου ἴσως ὑπὸ τῆς ἐπιστήμης, ἀλλὰ φιλάργυρος δὲν ὑπῆρξα ποτέ. Εἶμαι ἕρμαιον μιᾶς σκέψεως, μιᾶς τυφλῆς ἀποφάσεως καὶ ὡς ὁ φανατικὸς ἐκεῖνος ὅστις σύρεται ἐν εὐχαριστήσει ν’ ἀποθάνῃ ὑπὲρ μιᾶς ἰδέας, χάριν ἑνὸς καὶ μόνον προσώπου, οὕτω καὶ ἐγὼ φέρομαι πρὸς ἓν καὶ μόνον σημεῖον, εἶμαι δεσμώτης μιᾶς....
Ἀλλ’ ἐδῶ ἡ φωνή του κατεπνίγη βιαίως καὶ ἀνεσκίρτησε τοιουτοτρόπως ὡσεὶ ᾐσθάνθη τοὺς πόδας του ἐντὸς πάγου.
Βλέπων τὴν κατάστασιν εἰς ἦν τὸν ἐνέρριπτε πᾶσα ἐκτροχίασις τῆς ἐχεμυθίας του οὐδέποτε ἠθέλησα τοῦ λοιποῦ νὰ παρέμβω εἰς τὸ παρελθόν του καὶ οὐδέποτε τῷ ἀπέτεινα τὴν ἐλαχίστην ἐρώτησιν. Ἀκουσίως ὅμως καὶ χωρὶς κἂν νὰ τὸ θέλω μίαν ἄλλην ἑσπέραν ἐγενόμην δι’ ὀλίγων λέξεων ἡ αἰτία ὅπως τὸ τείχωμα ὅπερ ἀπέκρυπτεν ἓν μυστικὸν τοῦ παρελθόντος διασπασθῇ διὰ μιᾶς καὶ ἡ καρδία του παρατεθῇ γυμνὴ πρὸ ἐμοῦ. Ἐκαθήμεθα εἰς τὸν κῆπόν μου καὶ τὸ λυκόφως ἤρξατο νὰ καθιστᾷ βαθύτερον τὸ χρῶμα τοῦ φυλλώματος τῶν δένδρων καὶ νὰ δίδῃ μελαγχολικὴν χροιὰν εἰς ὅλα τὰ περὶ ἡμᾶς· ὡς ἐκ τῆς ὥρας δ’ ἐκείνης ἀνεμνήσθην τῆς ἡμέρας καθ’ ἣν συνήντησα τὸν Γαλάτην ἐπὶ τοῦ λοφίσκου καὶ συνεπῶς ὁ λόγος ἐστράφη πρὸς τὸν Βέρτερον ὃν εἶχον εὕρει ἐπὶ τοῦ ἐδάφους.
— Ἀληθινὰ τῷ εἶπον μειδιῶν, μήπως εἷσθε ἐρωτευμένος καὶ ἀνεζητεῖτε τὴν Λολόταν σας εἰς τὰς σελίδας τοῦ Βερτέρου;
Οὐδέποτε περιέμενον τοιοῦτον παράδοξον ἀποτέλεσμα ἐκ τῶν ἁπλουστάτων αὐτῶν λέξεων. Φοβερὰ ἦν ἡ μεταβολὴ ἥτις ἐπῆλθε διὰ μιᾶς εἰς τὴν φυσιογνωμίαν τοῦ γέροντος Γαλάτη· οἱ ὀφθαλμοί του ἐφάνησαν ἐρυθρούμενοι, τὰ χείλη του διηνοίγησαν ὡς ἐκ σπασμοῦ καὶ ἡ ὄψις του κατέστη σχεδὸν μολυβδόχρους. Ἀνατιναχθεὶς δ’ ἐκ τῆς θέσεώς του εὑρέθη δι’ ἑνὸς ἅλματος πλησίον μου.
— Ναί, μοὶ εἶπε μὲ φωνὴν ὑπόκωφον, ὁμοίαν πρὸς γογγυσμόν, ναί, ἀγαπῶ, εἶμαι παράφρων ἐξ ἔρωτος.
Καὶ ὡσεὶ αἱ λέξεις αὗται παρέλυσαν διὰ μιᾶς τὰς δυνάμεις του, κατέπεσεν ὕπτιος ἐπὶ τοῦ ἐρεισινώτου τοῦ κηπαίου κλιντῆρος καὶ ἔμεινεν ἐπί τινα λεπτὰ ὡς ἀσθμαίνων. Προσηλώσας δὲ τὸ βλέμμα του πρὸς τὸ κενὸν ἐξηκολούθησε μὲ φωνὴν ὑποτρέμουσαν καὶ διακοπτομένην ἀπὸ στιγμῆς εἰς στιγμήν.
— Εἶμαι μονομανής, παράφρων, ὅ,τι θέλεις εἰπέ με, ἀλλ’ εἰς τὸ γεροντικὸν αὐτὸ στῆθος, ἐφ’ οὗ βαρύνουσιν ἑβδομήκοντα ὅλα
