Γ. Κ. Ὑπερίδης ἐν ΣμύρνῃΕισ ἡμίωρον περίπου ἀπόστασιν τῆς Σμύρνης, πέραν τοῦ Μέλητος, ὑπάρχει ὡραία ἐξοχική τις θέσις, ἥτις καλεῖται «Ὁ κούλας τῶν Καλογραιῶν», ὡς ἐκ τοῦ ἐν αὐτῇ ὑπάρχοντος μοναστηρίου τῶν Καθολικῶν Ἀδελφῶν τοῦ Ἐλέους· ἄνωθεν δ’ αὐτοῦ ὑψοῦται ἀνάντης λοφίσκος, ὅστις εἰναι κατάφυτος ἐξ ἀμπελώνων καὶ ἐλαιῶν καὶ ἔχει εὐρύτατον ὁρίζοντα, διότι ἐκεῖθεν τὸ βλέμμα περιλαμβάνει μέγα μέρος τῆς πόλεως, τοὺς περὶ αὐτὴν κήπους, τὸν πρὸς τὸν Βουρνόβαν ὅρμον καὶ φθάνει μέχρι τοῦ προαστείου τῆς Περαίας. Ἡ φύσις ἁπλοῦται αὐτόθι ἐν ὅλῃ τῇ ἀπεριποιήτῳ καλλονῇ της καὶ μόνον τὰ βήματα χωρικῶν ἔρχονται νὰ διακόψωσι τὴν ἠρεμίαν, ἥτις ἐπικρατεῖ πάντοτε ἐπὶ τῶν λευκαζουσῶν καὶ στενῶν ἀτραπῶν, ἃς σχηματίζουσιν οἱ φράκται τῶν ἀμπελώνων.
Ἐπὶ τοῦ λοφίσκου τούτου ἔτυχε νὰ περιπατῶ μίαν ἐαρινὴν ἑσπέραν τοῦ παρελθόντος ἔτους. Λεπτὴ αὖρα προσέπνεεν ἐκ τῆς θαλάσσης καὶ ὁ ἥλιος κλίνων πρὸς τὴν δύσιν του περιέβαλλε μὲ ἐλαφρὸν ῥοδόχρουν πέπλον ὅλην τὴν πρὸ ἐμοῦ ἔκτασιν. Ἐβάδιζον βραδεῖ βήματι ἐπὶ τῆς ἀνωφερείας, ὅτε αἴφνης τὸ βλέμμα μου πεσὸν πλαγίως παρὰ τὸν δισχιδῆ κορμὸν ὑψηλῆς ἐλαίας μὲ ἠνάγκασε νὰ σταματήσω· ἐκεῖ ἐπὶ τοῦ ἐδάφους, πλησίον
