τυχίαν τούτων δὲν ὑπάρχει ἀνάγκη ἐπιστρατείας χρηματοφθόρου, οὐδὲ κἂν ὑπουργικῆς μεταβολῆς, ἀλλὰ μιᾶς καὶ μόνης ἐγκυκλίου τῶν κκ. Ὑπουργῶν, ἰδίως δὲ τοῦ τῆς Δικαιοσύνης, δι’ ἧς ν’ ἀπαγορευθῇ αὐστηρῶς ἡ ἐν τῷ μέλλοντι εἴσοδος τῶν ε. ε. — τ. ε. — π. ε. ἐν τοῖς δημοσίοις γραφείοις, νὰ διαταχθῶσι δὲ τοὐλάχιστον οἱ ἐκ τῶν δημοσίων ταμείων πληρωνόμενοι ὅπως τοῦ λοιποῦ ἀντὶ ὅλων αὐτῶν τῶν ἐπικινδύνων ἱερογλυφικῶν γραμμάτων προτιμῶσι tout simplement τοὺς ἀριθμοὺς, οἵτινες θέλουσι τοὺς ὑπηρετεῖ τιμιώτερον καὶ ἀκριβέστερον.
- Ἐν Καλλιθέᾳ (Ἀθηνῶν) τῇ 17 Αὐγούστου 1888.
Τὸ βλέπω εἷσαι δυστυχής! τὸ χεῖλος δὲν τὸ λέγει,
Ἀλλ’ ἡ ὀδύνη σου αὐτὴ ἡ ἄφωνος μὲ φλέγει,
Καὶ ὅσῳ μᾶλλον πάσχουσαν κρυφίως σὲ μαντεύω,
Ὤ! τόσον τόσον—πίστευσε—ἀκόμα σὲ ζηλεύω.
Ἡ συνεχὴς ἀπόλαυσις τὸ αἴσθημα χαυνόνει
Καὶ μόνον τὸ μαρτύριον πρὸς τὸν θεὸν ὑψόνει.
Ἐὰν δὲν ἔχῃς θέλγητρα ψευδῆ νὰ ἐπιδείξῃς
Καὶ τεχνητὴν στιλπνότητα τὴν αἴσθησιν θαμβοῦσαν,
Ἔχεις τὸ κάλλος τῆς ψυχῆς διὰ νὰ καταπλήξῃς,
Ἔχεις καρδίαν πάσχουσαν καὶ ὀνειροπολοῦσαν…
Εἶνε βωβὴ ἡ καλλονὴ ἐνίοτε, χυδαία·
Καὶ θέλγει μόνον ἡ ψυχή, τὸ ἦθος, ἡ ἰδέα.
Εἰδωλολάτραι ταπεινοὶ τῆς ὕλης κύπτων ὅσοι
Δὲν ἐννοοῦν τὴν ὑψηλὴν θρησκείαν τῆς καρδίας.
Ἕρπουν χαμαὶ οἱ σκώληκες· οἱ ἀετοὶ πετῶσι,
Καὶ πάντες δὲν ἐπλάσθησαν πρὸς πτήσεις αἰθερίας.
Ἂν οἱ πολλοὶ δὲν ἐννοοῦν τὸ κάλλος τῆς ψυχῆς σου,
Ἀλλ’ ἡ ψυχή μου σ’ ἐννοεῖ διότ’ εἶν’ ἀδελφή σου.
Ἀθῆναι 1885.
Κ. Φ. Σ.
