τὰς ἀσχημίας τοῦ μεσαιωνικοῦ κλήρου, τὰ τρόπαια τῆς Σαλαμῖνος, τὰ λουτρὰ τῆς Ὑπάτης, τὸ αὐγοτάραχον τοῦ Μεσολογγίου, τὸ ζήτημα τῆς Ἀνατολικῆς ὁμοσπονδίας, καὶ δὲν ἠξεύρω πόσα ἀκόμη ἄλλα γνωστὰ ἢ ἄγνωστα θέματα, ὅσα ἤκουσεν ἢ θὰ ἀκούσῃ, ὅσα συνέβησαν ἢ καὶ μέλλουσιν ἀκόμη νὰ συμβῶσι…
Καὶ μένετε ἐμβρόντητος. Ἀπολιθοῦσθε, ὡς διὰ μαγγανείας, μὲ διαλείπουσαν τὴν πνοὴν, μὲ τεταμένα κ’ ἔκθαμβα τὰ ὄμματα, πρὸ τῶν ὁποίων διέρχονται ἀλλεπάλληλοι οἱ αἰῶνες, οἱ λαοί, τὰ ἔθνη, αἱ τέχναι, αἱ ἐπιστῆμαι, ὅλη ἐπὶ τέλους ἡ ἱστορία ἀπὸ τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων μέχρι τῶν καθ’ ἡμᾶς!…
Καὶ ὡς αἱ μυῖαι, αἵτινες, ὅσον τὰς ἀποδιώκετε, τόσῳ μᾶλλον ἐπανίπτανται ὀχληρότεραι, οὕτω καὶ ἐκεῖνος ἐξακολουθεῖ νὰ ἐξακοντίζῃ καθ’ ὑμῶν λέξεις, λέξεις, λέξεις, κινῶν τὴν γλῶσσαν, τὰς χεῖρας, τοὺς πόδας, καθιστάμενος ρητορικώτερος, εὐφραδέστερος, ἀνεξάντλητος.
Κινδυνεύει νὰ σᾶς ἔλθῃ ἀσφυξία. Αὐτὸς τίποτε. Δὲν ἐννοεῖ νὰ σταματήσῃ. Σᾶς καλεῖ ἡ ὑπηρέτρια εἰς τὸ φαγητόν, τὸ ὁποῖον σᾶς περιμένει πρὸ μιᾶς ὥρας. Ἀδιάφορον. Αὐτὸς οὔτε εἴδησιν λαμβάνει κἄν.
Καὶ ἡ σκηνὴ, αἰωνίως ἡ αὐτή, παραλλάσσει μόνον κατὰ τόπον καὶ χρόνον, εἴτε ἐν κηδείᾳ σᾶς συναντήσῃ, ὁπότε αὐτὸς θὰ ἐπωφεληθῇ τῆς εὐκαιρίας νὰ σᾶς ὁμιλήσῃ περὶ τοῦ χοροῦ τοῦ κ. Συγγροῦ, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἀρχίζει μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ τελειώσῃ εἰς τὴν νέαν ἐφεύρεσιν τοῦ Ἐδισσῶνος· εἴτε σᾶς ἐπιτύχῃ ἐν συναναστροφῇ, ἐν τῷ ναῷ, ἐν τῷ θεάτρῳ, ἐν τῷ ἐξώστῃ, ὅπου δήποτε· καὶ ἂν ἀκόμα σᾶς ἀνακαλύψῃ ἐν τῷ κοιτῶνι σας ὕπτιον ἐπὶ τῆς κλίνης καὶ παραδιδόμενον εἰς ὕπνον:
— Ἆ! ’ξεύρω τί σκέπτεσθε, θὰ σπεύσῃ νὰ σᾶς εἴπῃ. Ἀλλὰ δὲν ἔχετε δίκαιον, διότι κατὰ τὴν γνώμην τοῦ Ἀριστοτέλους καὶ ὅπως ὁ Πλάτων δογματίζει…
Καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ λαλῇ ἀκράτητος, ἄνευ τελείας, καὶ ἂν ἀκόμα ἐν τῷ μεταξὺ σεῖς ἀπεκοιμήθητε ἐκ τῆς χαυνώσεως!
