Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1889 - 076.jpg

Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
76

Καὶ τὰ ἔτη παρῆλθον, παρῆλθον, παρῆλθον. Τὸ βρέφος βαθμηδὸν ἡλικιώθη ἐγένετο νέος, ἐγένετο ἀνήρ. Ἀνῆλθε μὲ πόδα γοργὸν τὴν ἀνάντη ὁδὸν, ἣν καταυγάζει ὁ χρυσοῦς φωστὴρ τῆς ἐλπίδος· ἀνῆλθεν ἐντρυφῶν ἀκορέστως εἰς ὅλας τὰς ἡδονὰς καὶ τὰς ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς· ἔφθασεν εἰς τὴν κορυφὴν σφριγῶν καὶ ρωμαλέος καὶ χωρὶς νὰ σταματήσῃ οὐδ’ ἐπὶ στιγμὴν ἤρχισε νὰ καταβαίνῃ. Καὶ ὅσῳ κατέβαινε, τόσῳ ἡ ὁδὸς καθίστατο σκολιὰ καὶ ἀκανθώδης· ὅσῳ ἐπροχώρει, τόσῳ ὁ ὁρίζων ἐζοφοῦτο· αἱ τέρψεις καὶ αἱ ἡδοναὶ ἤρχισαν νὰ σπανίζωσιν· οἱ τέως στιβαροὶ ὦμοί του ἤρχισαν νὰ κυρτῶνται· τὸ γῆρας ἤρχισε νὰ ἐπαργυρώνῃ τὴν κόμην του· αἱ ρυτίδες ηὐλάκωνον ἤδη τὸ λεῖον μέτωπόν του.

Καὶ ἐξηκολούθει νὰ καταβαίνῃ, νὰ καταβαίνῃ ὑπείκων εἰς τὴν πανίσχυρον καὶ ἀδυσώπητον φορὰν τῆς Εἱμαρμένης. Αἱ πρὶν ἀκμαῖαι αἰσθήσεις του ἤρχισαν νὰ ἐξασθενῶνται· δὲν εὕρισκον πλέον δαψιλῆ τὴν τρυφὴν εἰς τὸν βίον καὶ ἐγόγγυζον.

Πρώτη πασῶν ἀπέκαμεν ἡ Ὅρασις.

— Ἤρχισα νὰ βαρύνωμαι! εἶπεν. Οἱ ὀφθαλμοί του ἐθολώθησαν πλέον. Ποῦ εἶναι τὰ θεάματα καὶ αἱ ἑορταὶ καὶ αἱ διασκεδάσεις! Ὅλα τὰ βλέπω παρηλλαγμένα· αἱ στερήσεις τοῦ γήρατος δὲν μὲ θέλγουν.

Καὶ ἤρχισε νὰ κάμνῃ συχνὰς ἐλλείψεις, ἕως ὅτου μιᾷ τῶν ἡμερῶν ἐξηφανίσθη τέλεον.

Ὁ γέρων εὑρέθη αἴφνης ἐν παντελεῖ ζόφῳ.

Ἔπειτα ἦλθεν ἡ σειρὰ τῆς Ἀκοῆς.

— Ποῦ ὁ φαιδρὸς θόρυβος τῶν πανηγύρεων, ἔλεγε, ποῦ οἱ κῶμοι καὶ τὰ ᾄσματα καὶ αἱ εὐχάριστοι συνδιαλέξεις! Πολὺ ὀλίγην διάθεσιν ἔχω ν’ ἀκούω τώρα τὰς μεμψιμοιρίας τῶν συνομηλίκων του!

Καὶ τὸν ἐγκατέλειψε καὶ αὐτή, ὁ δὲ γέρων εὑρέθη βεβυθισμένος εἰς στυγνὴν μόνωσιν καὶ σιγήν.

Μετὰ ταῦτα κατεξανέστη ἡ Ὄσφρησις.

— Μ’ ἔπνιξεν ὁ γεροντικὸς κατάρρους! ἔλεγεν δυσανασχετοῦσα. Ἀκοῦς ἐκεῖ ὕστερον ἀπὸ τόσας εὐωδίας νὰ καταντήσω εἰς τὸν ταμβάκον!

Καὶ ἡ Γεῦσις ὡσαύτως ἦτο ἀπαρηγόρητος.

— Δὲν ἔχει δόντια πλέον ὁ γέρων μαγκούφης! ἐβόα θρηνωδῶς. Χυλὸν τοῦ δίδουν νὰ τρώγῃ μοναχά, ἐξαναμωράθη. Ὁρίστε! ὕστερα ἀπὸ τὰ πλούσια συμπόσια καὶ τὰ ἐκλεκτὰ φαγητά, εὐχαριστήσου μὲ τὸν χυλόν, ἂν ἀγαπᾷς!

Καὶ ἀμφότεραι αἱ αἰσθήσεις αὗται ἐξασθενήσασαι βαθμηδὸν κατέστησαν παντελῶς σχεδὸν ἄχρηστοι εἰς τὸν ταλαίπωρον γέροντα.