Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
64
Βλέπω σημάδια ’ςτὴ μορφή σου
ποὺ σ’ ἀσχημίζει τὸ καθένα,
μὴν εἶνε δάκρυα, ἀποκρίσου,
ἀπὸ καιρὸ κρυσταλλωμένα;
Εἶσαι κοπέλα π’ ἀγαποῦσες
τὸ νειὸ τὸν Ἐνδυμίωνά σου
κ’ ἐζήλευες κ’ ἐσιωποῦσες
κ’ ἐσκέπαζες τὰ βάσανά σου;
Ἤ ’ς τὴ σπηλῃά του τὸν κοιμίζεις
κι’ ἄγρυπνη μένεις ’ς τὸ πλευρό του
καὶ τὸν χαϊδεύεις καὶ νομίζεις
πῶς θὰ σὲ βλέπῃ ’ς τὄνειρό του;
Ἂν εἶσαι ἡ δύστυχη ἐρωμένη.
ἂν ἀγαπᾷς αὐτὸν ἀκόμα,
ποὖν’ ἡ καρδιά σου; καὶ ποῦ μένει
τὸ βεργολύγιστό σου σῶμα;
Μόνον ἡ ὄψι σου προβάλλει
μεσ’ ’ς τὴν ἀτίμητη τιμή σου,
’σὰν νὰ σοῦ ’κόψαν τὸ κεφάλι
κ’ ἔχουν θαμμένο τὸ κορμί σου.
Ὅ,τι κι’ ἂν εἶσαι, ὠμορφονειά μου,
τοὺς λογισμούς μου συνεπαίρνεις
καὶ μέσ’ ’ς τὴ μαύρη ἀγρυπνιά μου
γλυκειαὶς ἐνθύμησες μοῦ φέρνεις.
