Περὶ τῆς ἐμμέτρου μεταφράσεως τοῦ Λεμερσιὲ ὀρθῶς λέγει ὁ γράφων ἐν τῇ Revue Critique περὶ τῆς πραγματείας τοῦ Vauthier ὅτι ποῦ μὲν ὁ ποιητὴς, φροντίζων πάντοτε νὰ μένῃ πιστὸς εἰς τοὺς κλασικοὺς κανόνας, ἐπινοεῖ περιέργους μεταφορὰς καὶ ὀνομάζει τὴν σούβλαν, δι’ ἧς ὁ κλέφτης ψήνει τὸ σφακτόν του «le dard aigu roulant sur une flamme ardente,» ποῦ δὲ στιχουρχεῖ κατὰ λέξιν τὴν πεζογραφίαν τοῦ Φωριέλ. Περιλαμβάνει δὲ τὸ πρῶτον τεῦχος τῆς συλλογῆς, ὅπερ καὶ μόνον ἔχω πρὸ ὀφθαλμῶν τριάκοντα καὶ ἐννέα ᾄσματα.
Πλὴν τῶν δύο τούτων τευχῶν ἐξέδωκεν ὁ Λεμερσιὲ καὶ τραγῳδίαν εἰς πέντε πράξεις μὴ διδαχθεῖσαν ἀπὸ σκηνῆς καὶ ἐπιγραφομένην Οἱ μάρτυρες τοῦ Σουλίου [1]. Περὶ τῆς τραγῳδίας ταύτης λέγει ὁ ποιητὴς ἐν τῷ προλόγῳ τοῦ πρώτου τεύχους τῶν Chants héroïques (σελ. 8), ὅστις πρόλογος ἐπιγράφεται Considération sur les chants popoulaires de ľEpire et de la Morée, τὰ ἑξῆς· «Ἡ μακροχρόνιος τῶν Σουλιωτῶν ἀντίστασις καὶ ἡ ὑπὸ τῆς μανίας τοῦ Ἀλῆ πασσᾶ τῶν Ἰωαννίνων καταστροφὴ αὐτῶν, τὰ ὁποῖα τόσον ἐπιτυχῶς περιέγραψεν εἰς τὰ Voyages αὐτοῦ ὁ λόγιος κ. Πουκεβὶλ, πρώην Γενικὸς Πρόξενος ἐν τῇ Ἀνατολῇ ἔδωσαν εἰς ἐμὲ ὑπόθεσιν τραγῳδίας, ἣν ἀπὸ ἑνὸς ἤδη ἔτους ἔχω φιλοπονήσῃ ἐπιγραφομένην Οἱ μάρτυρες τοῦ Σουλίου. Τὸ διεξοδικὸν τοῦτο δρᾶμα ἐλπίζω ὅτι θὰ ἀποδείξῃ ὅτι τῆς νεωτέρας Ἠπείρου τὰ κατορθώματα δὲν εἶναι ὀλιγώτερον ἄξια τῆς ἡμετέρας Μελπομένης ἢ τὰ τῆς ἀρχαίας κτλ.» Δὲν ἠδυνήθη δυστυχῶς καὶ τοὺς Μάρτυρας τοῦ Σουλίου νὰ εὕρω ἐν Ἀθήναις. Τὸ δρᾶμα τοῦτο χαρακτηρίζουσιν ὡς ἀλλόκοτον πάντες οἱ μνημονεύοντες αὐτοῦ. «Δὲν εἶναι δὲ μόνον, λέγει ὁ κ. A. Rebelliau ἐν τῇ Revue Critique, σύμπτωμα τῆς ἐνθουσιώδους καταστάσεως, ἐν ᾗ εὑρίσκετο ἐν ἔτει 1824 εἷς ποιητὴς φιλέλλην, φίλος τοῦ Πουκεβὶλ καὶ τοῦ Φωριὲλ, ἀλλ’ εἶναι ἀκόμη τεκμήριον τῆς ῥωμαντικῆς μανίας τοῦ νὰ τηρῆται μέχρι τῶν ἐλαχίστων ἐν τῇ ποιήσει ἄκρα ἱστορικὴ ἀκρίβεια, εἰς ἣν μανίαν εἶχεν τότε περιπέσῃ καί τινες τῶν πιστοτάτων ὀπαδῶν τῆς κλασικῆς
- ↑ Les martyrs de Souli, on ľEpire moderne. Tragédie en 5 actes. Paris (Urbain Canel) 1825 in 80.
