ἐτῶν τὴν ἡλικίαν κατὰ τὸ 1850. Πολυγραφώτατος ὢν [1] ἔγραψε τραγῳδίας, ὧν ἡ ἀρίστη καὶ καθ’ ὅλου τὸ ἄριστον ἔργον του εἶναι ὁ Ἀγαμέμνων (1797), κωμῳδίας, ἱστορικὰς κωμῳδίας, λυρικὰ ποιήματα μεγάλα καὶ μικρὰ, ἐπικὸν ποίημα Ἀτλαντιάδα, ἐν ᾗ ἡ φαντασία του ἐγέννησεν ὁλόκληρον καινοφανῆ μυθολογίαν δια τῆς προσωποποιήσεως ἢ μᾶλλον θεοποιήσεως τοῦ ὀξυγόνου, τῆς βαρύτητος τοῦ φωσφόρου, κτλ. καὶ ἧς ἥρως εἶναι ὁ μεγαλώνυμος Νεύτων (1812), σατυρικὸν ποίημα τὴν Πανυποκρισιάδα, ἀναλυτικὴν σειρὰν μαθημάτων γαλλικῆς γραμματείας καὶ ἄλλα. Ἦτο δὲ καθ’ ὑπερβολὴν τολμηρὸς κατά τε τὰ διανοήματα καὶ τὴν ἔκφρασιν, παραδοξολόγος καὶ ἀλλοκότου πρωτοτυπίας, διὰ τοῦτο δὲ καὶ ἐν τοῖς ἔργοις αὐτοῦ, μάλιστα δὲ τοῖς ποιητικαῖς, τὰ ὁποῖα ὅμως ἐλάχιστα ἀναγινώσκονται, ἀνευρίσκονται ἀναμὶξ καὶ μέρη κάλλιστα καὶ ἱκανῶς λαμπρὰ, ἀλλὰ καὶ παραδοξολογήματα καὶ μωρίαι καὶ ψυχρολογήματα ἀνάλμυρα καὶ γελοῖα. Τὸν εἶχε δὲ καταλάβῃ ἡ τολμηρὰ ἰδέα καὶ ἐπίνοια νὰ μεταρρυθμίσῃ τὴν γαλλικὴν σκηνὴν ἀπαλάττων τὸ δρᾶμα ἀπὸ τοῦ ζυγοῦ τῶν κλασικῶν καὶ μάλιστα ἀπὸ τῶν περιλαλήτων τριῶν ἑνοτήτων καὶ ἀποτρέπων αὐτὸ ἀπὸ ὁδοῦ, ἣν ἐνόμιζε πεπατημένην. Ἀλλ’ ὅμως τὴν μεταρρύθμισιν κατά τε τὴν οἰκονομίαν καὶ τὴν φράσιν προσεπάθησε νὰ κατορθώσῃ διὰ τοῦ γελοίου καὶ ἀλλοκότου τρόπου, ὃν ὑπεδείξαμεν καὶ ὄχι ἀσπαζόμενος τὰς νέας ἀρχὰς τῆς σχολῆς τῶν ῥωμαντικῶν, ἥτις τότε εἶχεν ἀρχίσῃ νὰ ζῇ καὶ νὰ ἐνεργῇ καὶ καθ’ ἧς εἶχε κηρύξῃ ἀμείλικτον πόλεμον. Ἔν τινι μάλιστα δημομοσιεύματί του, ὅπερ καὶ παράξενον εἶναι καὶ παράδοξον ἔχει τὴν ἐπιγραφὴν [2], ὑπὸ τόσης κατέχεται ὀργῆς κατὰ τοῦ ἀληθινοῦ ἀρχηγοῦ τῶν ῥωμαντικῶν, τοῦ Οὑγὼ, ὥστε μετὰ Ἰουβεναλείου ἀγανακτήσεως ἀναφωνεῖ·
- ↑ Περὶ τὰ ἑξήκοντα ἔργα του μεγάλα καὶ μικρὰ ἔμμετρα καὶ πεζὰ ἀναφέρουσιν οἱ βιβλιογράφοι καὶ πρὸς τούτοις ἑπτὰ δράματα διδαχθέντα μὲν ἀπὸ σκηνῆς, ἀλλὰ μὴ δημοσιευθέντα.
- ↑ Caïn ou le premier meurtre, parodie — mélodrame (en prose), mèleé de couplets, en trois actes, précédée ďun prologue. Paris 1829.
