καὶ ὡς δραματικὸς καὶ ὡς λυρικὸς ποιητὴς περιέπιπτεν ἀπὸ ἀποτυχίας εἰς ἀποτυχίαν, ἅπαξ μόνον καὶ παροδικῶς θαυμασθείσης τῆς δραματικῆς του τέχνης, ὅτε ἐδιδάχθη ὁ Ἀγαμέμνων αὐτοῦ, οὔτε πάλιν ἡ περὶ αὐτοῦ κρίσις τῆς συγχρόνου γενεᾶς ἀποδεικνύεται πεπλανημένη. Καὶ ὅμως δὲν ἐθεωρήθη περιττὴ καὶ ματαία πᾶσα περὶ τοῦ ποιητοῦ καὶ τῶν ἔργων αὐτοῦ μελέτη. Ἂν δηλαδὴ ὁ ἐπίμονος ποιητὴς τόσων δραμάτων ἀποτυχόντων καὶ συγγραφεὺς τόσων βιβλίων οὐδόλως ἀναγινωσκομένων δὲν ἠδυνήθη νὰ παραγάγῃ τι βιώσιμον εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον, ἀλλὰ τοὐλάχιστον, ἕνεκα τῆς περὶ τὸ νεωτερίζειν μανίας, ἥτις κατεῖχεν αὐτὸν, ἕνεκα τῆς περιέργου αὐτοῦ φιλοδοξίας καὶ τῆς καθ’ ὑπερβολὴν μεγάλης καὶ ἐνδελεχοῦς ποικιλίας τῶν προσπαθειῶν αὐτοῦ εἰς τὸ νὰ διαπρέψῃ εἰς πλεῖστα εἴδη τοῦ λόγου, παρέχει εἰς ἡμᾶς ἀξιοσπούδαστον παράδειγμα τῆς πνευματικῆς καταστάσεως τῶν συγγραφέων τῆς ἐποχῆς του [1].
Καὶ οὕτω μὲν ἔκρινον περὶ τῆς γενομένης ἀποπείρας τοῦ νὰ ἀναστηθῇ ἡ μνήμη τοῦ Γάλλου ποιητοῦ οἱ συμπολῖται αὐτοῦ, ἀλλ’ ἡμεῖς ἔχομέν πως ἐνδιαφέρον καὶ δι’ ἄλλον ἀκόμη λόγον νὰ μὴ ἀφήσωμεν αὐτὸν ἐντελῶς ἐλησμονημένον παρ’ ἡμῖν, διότι ἀνήκει καὶ ὁ Λεμερσιὲ εἰς τὴν μεγάλην καὶ εὐγενῆ χορείαν τῶν φιλελλήνων ποιητῶν.
Μεταξὺ τῶν ἀνδρῶν εἰς ὧν τὴν καρδίαν ἤναψε πῦρ ἐνθουσιασμοῦ ὁ ὑπὲρ ἐλευθερώσεως ἀγὼν τῶν Ἑλλήνων φυσικώτατον εἶναι ὅτι ὑπῆρξαν καὶ πολλοὶ ποιηταὶ εἴτε ἀμέσως τὰ κατορθώματα τῶν ἑλληνικῶν ὅπλων ὑμνήσαντες εἴτε ἐμμέσως ὑπ’ αὐτῶν ἐμπνευσθέντες, τούτους δὲ πάντας ἐπισκιάζουσι μάλιστα ὁ Βύρων καὶ ὁ Βίκτωρ Οὑγὼ ὑπό τινα δὲ ἔποψιν καὶ ὁ Ἐστεμμένας ἐκεῖνος τῆς ἑλληνικῆς δόξης ψάλτης, τοῦ ὁποίου τὴν ἀπὸ τῆς γεννήσεως ἑκατονταετηρίδα συνεώρταζε χθὲς ἀκόμη μετὰ τῆς Βαυαρίας καὶ ἡ εὐγνωμονοῦσα Ἑλλάς.
Ὁ Λεμερσιὲ (Népomucène - Louis Lemercier), προκάτοχος τοῦ Βίκτωρος Οὑγὼ ἐν τῇ Γαλλικῇ Ἀκαδημία, ἐγεννήθη ἐν Παρισίοις κατὰ τὸ 1772 καὶ ἀπέθανεν ἑξήκοντα καὶ ὀκτὼ
- ↑ Revue Critique ď histoire et de littérature τῆς 28 μαρτίου 1888.
