ναί» — θ’ ακούσῃς παρ’ αυτῆς, μόλις ῥιψάσης επ’ αυτῶν ἓν ανυπόμονον βλέμμα και πάραυτα θὰ την ίδῃς στρεφομένην προς το ανδρείκελον ὅ έλαβεν εσχάτως εκ Παρισίων ἡ Λιζιέ, ἡ Μαρουλού, ἡ Σουρουλού, η πᾶσα άλλη πεφημισμένη μοδίστρια.
Εκεῖ ἡ ψυχή της θα κολληθῇ. Εῖνε ανώτερον τῶν δυνάμεών της τοῦτο· ανώτερον τῶν δυνάμεων δι’ ὧν εξ ἁπαλῶν ονύχων την συνεκροτήσαμεν. Τώρα πλέον, γνώριζε εις αυτήν, ακούστιζε εις αυτην ὅλας τῶν σοφῶν τας ὑγιεῖς νουθεσίας· θα μειδιάσῃ τῆς μωκίας το μειδίαμα, διότι το τιρτίρι το χρυσοῦν τιρτιρίζει εις τα ῶτά της· θα μορφάσῃ, διότι αἱ λαμπηδόνες τῶν αδαμαντίνων ελλοβίων της διαθλώμεναι ὑπο τοῦ κατόπτρου τῆς μαγγανεύουν την ψυχήν· αν επιμείνῃς, θ’ αδημονήσῃ επι τέλους, επειδη τῇ κατήντησες φορτικός· επειδή, περισπωμένη ὑπο τῆς οχληρᾶς κατηχήσεώς σου, δεν κατορθόνει να συγκλείσῃ την πόρπην τῶν μαργαριτῶν τοῦ περιδέραιου της. Καί, τέλος, αφοῦ φορέσῃ τα χειρόκτια, περιλαμβάνοντα την μικράν της χεῖρα ὡς κηρος αναλελυμένος, και αφοῦ λάβῃ το πτεροειδές της μανδύλιον μετα τοῦ χρυσελεφαντίνου ῥιπιδίου, μίαν θα σοι καταφέρῃ εις το μετάφρενον δι’ αυτοῦ, επιλέγουσα — Φρενοκομεῖον! φρενοκομεῖον!
Οὕτω θα σε ῥίψῃ προ τῶν ποδῶν της γονυκλινῆ, γνωσιμάχον, ὁμολογητην τῆς φιλοσοφίας της.
Και ἕως να είπῃς «ἥμαρτον!» δεν θα σε αφίσῃ ν’ ανυψωθῇς μέχρι τῶν χειλέων της.
Αντέχεις; Εδῶ σε θέλω.
Δεν αντέχεις, ὄχι· το λέγεις. το ολέθριον τοῦτο «ἥμαρτον», και ιδου αυτη εθριάμβευσε και συ έπεσες. Έπεσες, και πλέον δεν εῖνε δυνατον να φανῇς ακολούθως οἷος ανήρ, εάν τι γίνεται εν τῇ οικίᾳ παρα την θέλησίν σου, ειμη εκτρεπόμενος εις θυμους και εις λοιδορίας, αποκλειούσας επι πολλας ἡμέρας την ὁμόνοιαν και ειρήνην απο τοῦ οίκου σου.
Φρενοκομεῖον! φρενοκομεῖον! αλήθεια επανθήσασα εις στόμα πολλην έχον δόσιν μέλιτος — δεν αντιλέγω — αλλα και ορθῶς επαναληφθεῖσα δίς, επειδη και εις σε μεν ἁρμόζει, αλλα και εις την γυναῖκα την μητέρα τέκνων, έτι μᾶλλον, καίτοι πόρρω απεῖχε τοῦ να το πιστεύσῃ προφέρουσα.
Πῶς θέλετε ν’ αναθρέψῃ, πῶς να ποδηγετήσῃ τα τέκνα της αὕτη ἡ μήτηρ; Δια λόγων μόνων, ενῷ την βλέπουν άλλα πράττουσαν; Πῶς το θυγάτριόν της ἰδίως; Δια τῆς συνήθους αποτροπῆς «Συ εῖσαι ακόμη μικρή» αποτροπῆς ἥτις προκαλεῖ εν τῷ πνεύματι τοῦ παιδίου τον ολέθριον συλλογισμόν «Άχ!
