εν τῷ παρ’ ἡμῖν συνοικεσίῳ. Δεν κατακρίνω δια τοῦτο την γυναῖκα· αὕτη δεν πταίει. Εκ τῶν πολλῶν ἅς εῖχεν ὁ Νασρεδδιν Χόζας, ἡ μία ἥν έλαβε τελευταίαν έτυχε φιλεργος τόσον, ὥστε και τον άνδρα της και τας άλλας του γυναῖκας μετήνεγκεν εις επάρκεσιν απο τῆς εσχάτης πενίας. Τοῦτο δηλοῖ, ὅτι ἡ γυνη εῖνε και καταστροφη καὶ θησαυρός. Εξαρτᾶται εκ τῆς τροπῆς ἥν έλαβεν ἡ ανατροφή της.
Ούτε εννοῶ ὅτι και σήμερον έδει να έχωμεν την γυναῖκα ὡς επι τῶν ἡμερῶν τοῦ Βοοζ καὶ τῆς Ρούθ, κοιτωμένην εις τους πόδας τοῦ ανδρός, νίπτουσαν δε και τούτους. Τοὐναντίον, ὁ ανηρ ας νίπτῃ τους τῆς γυναικός, ὡς χάριν μάλιστα εξαιτούμενος τοῦτο, — καίτοι τα σημερινα ὑποδημάτια, ὡς εις στρέβλην συσφίγγοντα διηνεκῶς τους δακτύλους, τους παραμορφοῦν. — Ἡ αγάπη και τί δεν στέργει; Στέργει την δουλείαν αυτην ὡς εύνοιαν, και ὡς λουτρον ιδίας ανέσεως τους ἱδρωδεστάτους τῶν μόχθων προς άνεσιν τοῦ αγαπωμένου.
Δεν κατακρίνω λοιπον την γυναῖκα, ἣν ονειροπολῶν ὡς δέσποιναν τῆς οικίας μου και κυρίαν εμήν, έγραφα, νέος και έτι ἄγαμος.
Ω τῶν εικόνων ὅσας ἡ φαντασία
εις τας εκστάσεις τοῦ ποιητοῦ γεννᾷ,
μορφη σταθερατάτη εν οπτασίᾳ…
Ὑπάρχεις ᾶρά γ’ επι τῆς ὑφηλίου
άγγελος, πλάσμα εις σχῆμα γυναικός;
Ω, αν ὑπῆρχες κ’ ἡ τύχη με ηξίου
σε ν’ απαντήσω εις την ὁδον τοῦ βίου!
λατρεία μου θα ῆσο διηνεκῶς.
Την γυναῖκα δεν καταδικάζω· μή μοι αρνηθῆτε ὅμως ὅτι κατακριτέα εῖνε ἡ τροπη ἥν εδόσαμεν εις αυτήν, τροπη ἧς ένοχον λέγω μᾶλλον τον άνδρα, καθο τοῦτον πρῶτον ευαρεστηθέντα εις την μεταβολὴν τῆς επαγγελίας της, και τοῦτον επιμένοντα εις την μόρφωσιν ἥν εξακολουθοῦν να τῇ δίδωσι τα καθ’ ἡμᾶς παρθεναγωγεῖα.
Και τώρα πλέον το ῥεῦμα δεν έχει αναστολήν· κυλιόμεθα εις το βάραθρον ακρατήτως. Ὅσα και αν τῇ είπῃς περι τῆς γυναικος τοῦ Φωκίωνος η περι τῆς μητρος τῶν Γράκχων, ὅσας και αν τῇ καταβιβάσῃς απο τῶν αρχαίων τῆς πινακοθήκης αξιομιμήτους γυναῖκας, απαθανατισμένας εις βιβλία, στερεοτυπωμένας εις αγάλματα, μα την ζωήν μου, μα την ψυχήν μου — «Ναί,
