Αλήθειαι ὡς ὁ αδάμας στερεαί! δεδοκιμασμέναι σωστικαι ἀλήθειαι, εγκολπίου άξιαι! έπη χρυσᾶ, διατί να παρορᾶσθε!
«Εθαύμασα κατ’ αυτάς, (έγραφε περι τα τέλη τοῦ παρελθόντος αιῶνος ὁ κόμης de Segur) ὑπερήφανόν τινα δίφρον, ὅν έσυρε θυμοειδης λαμπρος ἵππος ελαυνόμενος ὑπο νεανίου εκ τῶν κομψῶν Παρισιανῶν εκείνων. Διήρχετο την μεγάλην δενδροστοιχίαν τῶν Ηλυσίων μετα ῥύμης αξίας όντως στεφάνων εις αγῶνα ολυμπιακόν. Εξίσταντο βλέποντές τον οἱ περιπατηταί· αἱ γυναῖκες δε μάλιστα προδήλως εφαίνοντο ζηλεύουσαι την τύχην ερασμίας τινος νύμφης, ἥτις εκάθητο χαριέντως πλησίον τοῦ νέου επι τοῦ πτερόεντος εκείνου θριαμβικοῦ ἅρματος. Εκεῖ και μικρόσωμόν τι γερόντιον πολιόν, στηρίζον επι ῥαβδίου οζώδους το βάρος τοῦ σώματος, αντι να συμμερισθῇ τον γενικον θαυμασμόν, έβαλεν αιφνιδίως προς τον διφρηλατοῦντα φωνὰς· — Σταθῆτε, μη τρέχετε! μη τρέχετε! — Ὁ κόσμος ὁ περιεστως απεδοκίμαζε παντοίοις λόγοις την επιφώνησιν ταύτην ὡς απροσδιόνυσον και προπετῆ, ὅτε, ολίγα βήματα παρέκει, είδομεν τον ελαφρον εκεῖνον δίφρον προσκόψαντα κατ’ εμποδίου τυχαίου, ανατραπέντα, θραυσθέντα. Ὁ ὁδηγος αυτοῦ, παρατετριμμένος, εκ τῶν χωμάτων και κατησχυμένος, ανήγειρε χαμόθεν την καλήν του σύντροφον, ἧς ἡ πτῶσις, καθο επι ἄμμου, μόνην την αιδω εῖχέ πως τραυματίσει, αμφότεροι δ’ εκπεπτωκότες απο του ὕψους τῆς δόξης προσεκάλουν οικτρῶς το πλησιέστερον τῶν αγοραίων οχημάτων, ὅπως κρυβῶσιν απο τῶν αδιακρίτων ομμάτων τοῦ πλήθους, προσδραμόντος περι αυτους ὑπο χαιρεκάκου μᾶλλον η συμπαθοῦς περιεργείας.
— Νά το! εῖπε τότε το αγαθον γερόντιον· εγω το επρόβλεπα. Ποῖος σε ακούει; Εις αυτον τον κόσμον ποτε δεν θα μάθουν να σταματοῦν!
«Ὁ καύσων ῆτο πολύς· εκάθησα εις μίαν τῶν καθεδρῶν τοῦ δημοσίου περιπάτου και έδοσα ακρόασιν εις τους παρακαθημένους, σχολάζοντας το συμβεβηκος οὗτινος ετύχομεν ὅλοι εκεῖ θεαταί. Απο λόγου εις λόγον, ἡ συνομιλία ετράπη εις τα νέα έθη· κατεκρίνοντο δε πολλα τῶν τοῦ λεγομένου συρμοῦ, ὡς ασύνετα καὶ ἅμα απειρόκαλα. Τότε νέος τις εκ τῶν ευπαρυφοτέρων, ὑψηλον φέρων το περιλαίμιον τοῦ χιτῶνος, θηλυπρεπῆ την χωρίστραν τῆς κόμης, και τας προωτίδας (ήτοι τας επι τῶν κροτάφων τρίχας τοῦ γενείου) επιμελῶς περιξυρισμένας εις σχῆμα βδελλῶν, ὑπερησπίζετο εκτενῶς πᾶν ὅ,τι νεωτερίζον· ἕτερος δε ανήρ, ὥριμος οὗτος και σεμνην έχων την περιβολήν, έσκωπτεν οξυχόλως τὴν κουφόνοιαν και την αυταρέσκειαν τῶν νέων, τους εξωμι-
