Ι. Ἱσιδωρίδης ΣκυλίσσηςΧρεια πρῶτον να εξηγηθῶ, ὅτι, λέγων να σταθῶμεν, δεν εννοῶ να μη προχωρῶμεν, — διότι κ’ ἐγω εἰπερ τις και άλλος εῖμαι τῆς προόδου φίλος, — αλλα να μη τρέχωμεν· να σπεύδωμεν, μάλιστα· αλλα βραδέως, επειδη ὑπάρχει κίνδυνος μη προσκόψωμεν, αντι να προκόψωμεν· μη σκοντάψωμεν δηλαδή, ὡς και ήδη εσκοντάψαμεν πολλαχῶς, — δυστυχῶς.
Τοῦτο το «σπεύδειν βραδέως» εῖνε παράγγελμα προγονικόν, αξιοσημείωτον και αξιομνημόνευτον, ὡς εφόδιον παντος ανθρώπου αφορῶντος εις ασφαλῆ επίτευξιν οἱουδήποτε καταθυμίου· ουχ ἧττον δε και άρθρον στοιχειῶδες τῆς τε πρακτικῆς διπλωματικῆς δια τους πολιτευομένους, και τῆς τέχνης τοῦ βίου δια πάντα άνθρωπον. Τοῦτο διεσάλπισεν ὁ αοίδιμος Κοραῆς και δια μακρῶν εσχολίασεν έκτοτε, προς σύνεσιν τῶν ιθυνόντων τας τύχας τοῦ ἐτι αρτιπαγοῦς Έθνους· αλλα δεν ηκούσθη, ὡς απέδειξαν τα πράγματα· ούτε και σήμερον θα ηκούετο, μεθ’ ὅλας τῆς πείρας τας αποδείξεις.
Και οἱ Ιταλοι δε προσόμοιόν τι αποφθέγγονται, λέγοντες ὅτι «Chi va piano va sano, e chi va sano va lontano»· τουτέστιν, ὁ βραδέως προβαίνων σῶος προβαίνει, ὁ δε σῶος προβαίνων προβαίνει μακράν.
