ἀγρότης ἐπαναλαμβάνει θαυμάσια ἀκούσματα περὶ τῶν μυθωδῶν κατορθωμάτων καὶ περιπετειῶν τοῦ μεγάλου βασιλέως ἐν χώραις ἀπωτάταις· ὁ ὀρεσίβιος ποιμὴν καταλαμβανόμενος ὑπὸ δεινῆς ἀνεμοζάλης, ἧς πρόξενος νομίζεται ἡ ἀδελφὴ τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἡ βασίλισσα τῶν Νεράιδων Κυρὰ Κάλω καὶ ἡ ἀκολουθία αὐτῆς, ψιθυρίζει περίτρομος· «Χαιράμεναις, καλόκαρδαις! ’Στὴν ψυχὴ τοῦ βασιλέως τοῦ Ἀλέξανδρου κακὸ μὴ μοῦ κάμετε!» πολλαχοῦ δὲ τῆς Μακεδονίας, ἐγειρομένης σφοδρᾶς θυέλλης, οἱ κάτοικοι ἀναφωνοῦσι πρὸς ἐξιλασμὸν τῶν Νεράιδων. «Μέλι καὶ γάλα! Κἄπου ἀπ’ ἐδῶ πέρασεν ὁ βασιλὲς Ἀλέξανδρος. Ζῇ καὶ βασιλεύει!» Οἱ ναῦται διηγοῦνται, ὅτι πολλάκις κατὰ θάλασσαν ἡ κόρη τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τῆς Θαλάσσης, ἡ καλλίμορφος ἀλλ’ εἰς ἰχθὺν ἀπολήγουσαι Γοργόνα, ὅταν συναντήσῃ πλοῖον, ἁρπάζουσα τὴν πρῶραν αὐτοῦ ἐρωτᾷ· Ζῇ ὁ βασιλιᾶς Ἀλέξανδρος; Ἂν οἱ ναῦται ἀποκριθῶσι: Ζῇ καὶ βασιλεύει, χαίρουσα ἐπὶ τῇ εὐαρέστῳ ἀγγελίᾳ, ἐπιβάλλει γαλήνην εἰς τὰ κύματα καὶ ᾄδει πρὸς λύραν φαιδρὸν καὶ ἁρμονικώτατον ᾆσμα· ἂν δ’ ἀλογίστως εἴπωσιν ὅτι ἀπέθανε, πλήρης ὀργῆς αὕτη σφενδονᾷ εἰς τὰ ὕψη τὸ πλοῖον, ἢ ἀπέρχεται ὀδυρομένη, καὶ ἐκ τῶν θρήνων αὐτῆς γεννᾶται τρικυμία καταποντίζουσα τὸ πλοῖον αὔτανδρον.
Πῶς δὲ συνέδεσεν ἐν τῇ φαντασίᾳ αὐτοῦ ὁ λαὸς τὰς Νύμφας καὶ τὰς Νηρηίδας τῶν ἀρχαίων μύθων πρὸς τὴν μνήμην τοῦ μεγάλου βασιλέως μανθάνομεν ἐκ τῆς ἑπομένης ἐν τῷ δήμῳ Φελλόης τῶν Καλαβρύτων φερομένης δημώδους παραδόσεως, εὐμενῶς ἀνακοινωθείσης ἡμῖν ὑπὸ τοῦ ἐν Πάτραις διακεκριμένου ἰατροῦ κ. Χ. Π. Κορύλλου: «Ὅντας ὁ μέγας Ἀλέξανδρος ἐκυρίευσεν οὗλον τὸν κόσμον, ἐπῆγε καὶ ἐκεῖ ποῦ ’βγαίνει τὸ ἀθάνατο νερὸ καὶ ἐγιόμισε δύο λαήναις γιὰ νὰ λουσθῇ καὶ νὰ γείνῃ ἀθάνατος. Ὅντας τοῖς ἤφερε ’ς τὸ σπίτι, ἕνας ἀξιωματικὸς ποῦ τοῦ εἶχε γινάτι, λέει ’ς τοῖς ἀδερφάδες του τὸ μυστικὸ καὶ τοῖς συμβουλεύει νὰ λουστοῦν ἐκείναις καὶ νὰ βάλουν ἄλλο νερὸ ’ς τοῖς λαήναις. Ἐκείναις ἀμέσως ἐπῇραν τὸ νερὸ καὶ ἐλουστήκανε καὶ ἐχύσανε τὰ ἀπολούσματα ’ς τὸ δρόμο. Ἐκεῖ ἔτυχε μία κόττα καὶ ἕνας μποτσικας (σκυλοκρέμμυδο) καὶ ἐβραχήκανε μὲ τὸ ἀθάνατο νερό· καὶ γιὰ τοῦτο
