Ἔλα! ἀνέκραξε· πήδησε, δάγκασε τὸ σχοινί σου, ὅπως θὰ κάνῃς γιὰ νὰ τὸ κόψῃς καὶ ἔπειτα ἃς περιμένῃ νὰ μᾶς ξαναϊδῇ ὁ φονιᾶς!
Καί, ὡς μαινόμενοι, πηδῶντες, δάκνοντες τὰ σχοινία, λακτίζοντες καὶ ὠρυόμενοι ἐπλησίαζον νὰ κόψουν τὰ σχοινία καὶ νὰ ἐλευθερωθῶσι τῶν δεσμῶν, ὅτε βροντώδης καὶ ἀπειλητικὴ ἡ φωνὴ τοῦ Μπάρμπα Πανούση ἀκούεται:
— Μὰ δὲν ὑποφερνόσαστε, γαϊδούρια, ἀλήθεια καὶ ἀπ’ ἀλήθεια! Νά, λοιπὸν σεῖς τὸ θέλετε μονάχοι σας! κύτταξε σύ, ῤὲ Κόλια τὴν κοκκώνα ἀπὸ ’κεῖ κ’ ἐγὼ λογαριάζομαι μὲ τὸν ἀφέντη!
Εἶπε καί, ἀφρίζων ὑπὸ λύσσης, κατέφερε μεθ’ ὁρμῆς ἐπὶ τῆς ῥάχεως τοῦ τλήμονος Εκεινου τὴν δι’ ὀζώδους ῥάβδου ὡπλισμένην χεῖρά του. Καὶ ἐκτύπα, ἐκτύπα, ἐκτύπα ὁ ἀπαίσιος, ἐνῷ ὁ παραγυός του Κόλιας μιμούμενος αὐτόν, ὑπέβαλλε τὴν εὐαίσθητον ῥάχιν τῆς ἀτυχοῦς Εκεινησ εἰς τὴν αὐτὴν θεραπευτικὴν μέθοδον.
Καὶ αἱ ῥάβδοι κατέπιπτον ὁρμητικῶς καὶ ἀδιακόπως, ὀλολυγμοὶ δὲ κατάραι, ὕβρεις καὶ παρακλήσεις διεχύνοντο ἀναμὶξ εἰς τὴν ἀτμόσφαιραν....
Ὤ, τοὺς ταλαιπώρους νέους!
Οἱ ἐρασταί μας ἦσαν δύο ἀτυχεῖς… Ονοι!
- Μάϊος 1887.
Πτωχοπροδρομοσ.
