Κόραις, γεροντοκόριτσα καὶ χήραις
Τρέξτε μὲ θάρρος ὅλαις καὶ ἀγκαλιάστεμε·
Ἂν θέλτε νὰ γενῆτε καλομοίραις
Χυθῆτε κι’ ἀγαπητικό σας πιάστεμε,
Καὶ τὸ πολὺ-πολὺ ’ς ὀχτὼ ’βδομάδες
Ὅλαις θὰ ἰδῆτε νἄσαστε νυφάδαις.
Λέω πράγματα πιαστὰ, ὀχῆ ἀγυρτίαις·
Ζῶστέ με γρῃαὶς καὶ νειαὶς, κι’ ὅσο γι’ αὐτὸ
Εἶν’ ὅλαις ΜΟΥ ᾑ ἀγάπαις μαρτυρίαις…
Κ’ ἔπειτα μὴ θὰ δῶστε οὔτε λεφτό;
Ξετάστ’ ἐκείναις ’ποῦ μὲ ’γκαρδιευτήκανε
Καὶ θὲ νὰ ἰδῆτε ’ποῦ ὅλαις ’παντρευτήκανε!
Καὶ ἰδοὺ τὸ πῶς συμβαίνει αὐτὴ ἡ ὑπόθεσι·
Βέβαιος ὁ κάθε νειὸς ’ς τὴν πραχτική μου
Μουχτᾷ ’ς ὅποια μουχτήσω μὲ τὴν πρόθεσι
Πῶς ’σὰ στερνὴ θᾆναι κ’ ἡ ποιὸ ἐκλεχτή μου.
Κ’ ἔτσι ὅποια καὶ νὰ κάνω ἀγαπημένη,
’Σ τὸ μῆνα ἐπάνω νά την ’παντρεμένη!
Ἀλλοιά μου!… ἀλλὰ χαρὰ ’ς τὴν κάθε μιὰ
Ποῦ ἄγαμη κλαίει μὴν πάῃ στραβὴ ’ς τὸν ᾅδη·
Φτωχὴ καρδιά, ἡ τόση σου φωτιὰ
Γι’ ἄλλους ζωὴ καὶ φῶς, γιὰ ’μᾶς σκοτάδι!
Ἀλλὰ μᾶς μένει ’σ τὸ στερνὸ ἡ ἐλπίδα
Πῶς ὠφελοῦμε κἄπως τήν Πατρίδα.
Ὅσαις λοιπὸν ’ς τοὺς λόγους μου πειθόσαστε,
Καὶ θέλτε νὰ ὠφελῆστε καὶ τὸ Κράτος,
Ἀρχίστε νὰ μὲ ψευτοερωτευόσαστε
Κ’ εὐθὺς θὰ ἰδῆτε κάθε νειὸς τρεχάτος
Νὰ πέρνῃ κι’ ἀπὸ μιά. — Ὤ, δίχως ἄλλο
Τότες θὰ ἰδῶ καὶ τὸ Ἔθνος μας μεγάλο!
Ἐν Ζακύνθῳ τὴν 6 Αὐγούστου 1887.
Ιω. Γ. Τσακασιανος.
