Ἀγάπη μου, σὲ βεβαιῶ πῶς διόλου δὲν θ’ ἁγιάσῃς
Οὔτε τὴν ἄκρα δὲν θὰ ’δῇς καθόλου τ’ οὐρανοῦ·
Μὲ τὰ σωστά σου, χριστιανὴ, χωρὶς νὰ κοπιάσῃς
Θὰ πᾷς εἰς τὸν παράδεισο; Γιὰ βγάλ’ το ἀπὸ τὸ νοῦ!
Αὐτὰ ποὺ λέγει ὁ Χριστὸς τὰ ἔκαμες; Στοχάσου·
Ἐδίψασα· δὲν ’θέλησες ποτὲ νὰ μὲ δροσίσῃς·
Ἐκρύωνα· δὲν μ’ ἔσφιξες ποτὲ ’ς τὴν ἀγκαλιά σου,
Καὶ οὔτε ἦρθες κἄποτε τί κάνω νὰ ’ρωτήσῃς.
Μεθαύριο ’ς τήν δεύτερη ποῦ θ’ ἄρθῃ παρουσία
Λόγο ἐπάνω ’ς τὸ Χριστὸ γιὰ ὅλ’ αὐτὰ θὰ δώοῃς
Καὶ ’ς τοῦ διαβόλου θὲ νὰ πᾷς καὶ σὺ τὴν ἐξουσία,
Ἐκτός, ἐκτὸς, πουλάκι μου, ἂν τώρα μετανοιώσῃς.
Ἰούνιος 1887.
Αἴσωπος.
’Σ ἐσᾶς ποῦ γιὰ ’παντρειὰ μοῦ μαραινόσαστε
Χωρὶς ποτέ σας νὰ τὴν ’μυρισθήκατε,
Κ’ εἰς σᾶς ποῦ στανικῶς καλογρῃευόσαστε
Πῶς πρόωρα τοὺς γαμπρούς σας ’στερευθήκατε,
’Σ ὀλίγα λόγια: ’ς ἄγαμες καὶ χήραις
Ἀνοίγω ταῖς θαυματουργαίς μου θύραις.
Μαμήδαις, ξαβακάστραις, γρῃαὶς, παππάδες,
Καλιά σας! οἱ γαμπροὶ δὲ σᾶς ’μπιστεύονται·
Σᾶς ’ρούφηξ’ ἕνας νειός, προξενητάδες…
Τώρα μ’ ἐμέναν’ ὅλαις θὰ ’παντρεύονται·
Δὲ θέλουν πλειὸ ᾑ νειαὶς κἀμμιὰ μεσίτρα,
Εἶν’ ἡ καρδιά μου ἡ πρώτη προξενήτρα.
