Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1888 - 326.jpg

Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
326

περὶ τὴν τρίτην δεκάδα τοῦ ιστ′ αἰῶνος.[1] Ἀκριβέστερον δέ τι περὶ αὐτοῦ οὐδὲν ἄλλο γίνεται ἡμῖν γνωστὸν πλὴν ὅτι τὴν παιδείαν αὐτοῦ βλέπομεν θαυμαζομένην ὑπὸ τοῦ Δαμασκηνοῦ ἐν τῇ μνημονευθείσῃ ἐπιστολῇ. Ἦτο δὲ πιθανώτατα εἷς τῶν ἀνδρῶν τῶν καταστησάντων ἐπιφανῆ τὴν ἐν Ἀγράφοις σχολήν, ἐν ᾗ διεκρίθησαν πλὴν ἄλλων Εὐγένιος ὁ Αἰτωλὸς καὶ ἀργότερον ὃ τούτου μαθητὴς Ἀναστάσιος ὁ Γόρδιος.

Οὐδὲν τοῦ Γεωργίου σύγγραμμα εἷνε γνωστὸν μέχρι τοῦδε πλὴν δύο ἐπιστολῶν αὐτοῦ πρὸς τὸν Μηθύμνης Ἱππόλυτον, ἃς ἐδημοσίευσεν ὁ κ. Κεραμεύς.[2] Ἀλλὰ σώζεται ἐν τῇ κατὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος εὐαγεῖ μονῇ τῶν Ἰβήρων χειρόγραφον, ἐν ᾧ περιλαμβάνονται ποιητικὰ ἔργα αὐτοῦ ἢ μᾶλλον στιχουργήματα, ἂν ἀποβλέψωμεν εἰς τὴν ποιητικὴν αὐτῶν ἀξίαν, ἥτις εἶνε μικροτάτη. Τούτων δύο μὲν ἀναφέρονται εἰς Μιχαὴλ τὸν Καντακουζηνὸν τὸν γνωστὸν ἄλλως ὑπὸ τὸ ἐπώνυμον Σεϊτάνογλουν, τὸν ἐν Ἀγχιάλῳ μαρτυρικῶς ὑπὸ τῶν Τούρκων ἀπαγχονισθέντα ἐν ἔτει 1578, τὸ δὲ τρίτον εἶνε ἐγκώμιον τοῦ υἱοῦ τοῦ Μιχαὴλ Ἀνδρονίκου. Τῶν στιχουργημάτων τούτων τὸ πρῶτον ἐγράφη ἐν ἔτει 1569, τὰ δὲ ἕτερα δύο πάντως μὲν εἷνε ἀρχαιότερα τοῦ ἐν ἔτει 1576 τελεσθέντος γάμου τοῦ Ἀνδρονίκου μετὰ τῆς πολυφέρνου θυγατρὸς τοῦ πλουσιωτάτου ἐμπόρου τῆς Ἀνδριανουπόλεως Ἰακώβου Ῥάλλη, ἴσως δ’ ἐγράφησαν κατὰ τὸ αὐτὸ ἔτος καὶ τὸ πρῶτον.

Καὶ περὶ τῶν ποιημάτων τούτων θέλω διαλάβει ἄλλοτε διὰ μακροτέρων. Ὁ δὲ αὐτὸς ἰβηριτικὸς κῶδιξ, ὅστις φέρει τὸν ἀριθμὸν 152, δοθέντα αὐτῷ παρ’ ἐμοῦ κατὰ τὴν ἐν ἔτει 1880 κατάταξιν τῶν βιβλιοθηκῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, περιλαμβάνει καὶ συλλογὴν ἐμμέτρων μύθων, γραφέντων ὑπὸ Γεωργίου τοῦ Αἰτωλοῦ κατὰ τὰ αὐτὰ περίπου ἔτη καθ’ ἃ καὶ τὰ ἄλλα ποιήματα.

Οἱ μῦθοι Γεωργίου τοῦ Αἰτωλοῦ οἱ ἐν τῷ ἰβηριτικῷ κώδικι περιεχόμενοι εἶνε ἑκατὸν τεσσαράκοντα καὶ τρεῖς τὸν ἀριθμόν. Τούτων μόνον τέσσαρες οἱ ἐπιγραφόμενοι μῦθος γουρουνίου, μῦθος βοτάνου, μῦθος μεθυστοῦ καὶ μῦθος μοσχαρίου, φαίνονται νέοι, οἱ δὲ λοιποὶ πάντες φέρονται ἐν ταῖς ἑλληνικαῖς συλλογαῖς τῶν λεγομένων αἰσωπείων μύθων ἢ τῶν τοῦ Βαβρίου. Ἀλλὰ καὶ οἱ τέσσαρες οὗτοι νέοι μῦθοι δὲν φαίνονται πλασθέντες ὑπὸ τοῦ Αἰτωλοῦ, ἀλλὰ μᾶλλον καὶ οὗτοι ἐκ προτύ-


  1. Τοῦτο εἰκάζομεν βλέποντες ὅτι τὴν εἰρημένην ἐπιστολὴν ἔγραψεν ὁ Δαμασκηνὸς, ὁ ἔπειτα γενόμενος ἐπίσκοπος Λιτῆς καὶ Ῥενδίνης, ἔτι ὑποδιάκονος ὤν. Ὑποδιάκονος δὲ ἦτο ὅτε συνέγραψε τὸν θησαυρόν, τυπωθέντα τῷ 1527.
  2. Ἔνθ’ ἀν. σ. 61–62.