- Φίλε κ. Σκόκε,
Σοὶ ἐσωκλείω διὰ τὸ προσφιλὲς Ἡμερολόγιόν σου μίαν πολὺ σύντομον Ἱστορίαν ποιητικὴν τὴν ὁποίαν ἀφίνω πλέον ἑκάστου ἡ φαντασία νὰ ἐκτείνῃ ὅσον καὶ ὅπου θέλει.
- Ἀθῆναι, 27 Αὐγούστου 1887.
ΙΩ. ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΣ
- Φίλος μοι διηγήθη:
Τοῦ ἐπῆγαν μίαν ἡμέραν πτηνόν τι μικρόν, ἀγνώστου εἴδους, ἄπτιλον, ἀσθενικόν, ὡσάν τι μαραμμένο κοτοποῦλι ἔρημον. Τὸ ἔδεσεν ἐκ τοῦ ποδὸς διὰ νήματος εἰς τὴν κλίμακα κάτω, εἰς μέρος σκοτεινὸν διὰ τὰ παραπεταμένα πράγματα, ἐκεῖ νὰ ζῇ κι’ αὐτὸ, καὶ νὰ ἰδοῦμεν! Τί πουλὶ νὰ ἦνε ἆρά γε; πουλὶ κι’ αὐτὸ τὸ ζαρωμένον; Ἄς τ’ ἀφήσωμε νὰ μεγαλώσῃ, νὰ ἰδοῦμε πάλιν! Καὶ τὸ ἄφησαν ἐκεῖ, μὲ ’λίγην ποῦ καὶ ποῦ τροφὴν καὶ μὲ ὀλιγωτέρων προσοχήν. Μίαν ἡμέραν ὅμως γάτα τις τὸ ἐπλησίασε, καὶ ἰδοὺ ἀμέσως τὸ ψοφῆμι ἤγειρεν ὁπλὴν καὶ φοβερὸν ὀρθοῦται. «Ἆ! εἶσ’ ἀετιδεύς, σ’ ἐγνώρισα!» ἰδὼν ὁ φίλος μου φωνάζει. Τὸν δένουν δὲ εὐθὺς τὸν ταραξίαν ἀπὸ τοῦ ποδὸς δι’ ἀλυσσίδος ἐλαφρᾶς, εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ οἴκου, κάτω, κ’ ἐν τῷ μέσῳ τῶν ὀρνίθων. Καὶ ἰδοὺ ὁ δυστυχὴς ἀετιδεὺς ἐξοικειοῦται ὁλονὲν τῇ αὐλικῇ δουλείᾳ καὶ τοσούτῳ μᾶλλον ὅσον ηὔξανεν. Ὁ πετεινὸς ὀψὲ καὶ βαθμηδὸν τὸν ἐπλησίασεν, αἱ ὄρνιθες τὸν εἶδον ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν ἥμερον καὶ βαθμηδὸν ἐφέροντο τριγύρω του γλυκύτερα, ἴσως καὶ νὰ τὸν ᾤκτειρον, τίς οἶδεν! ὁπωσδήποτε εὐθύμως μετ’ αὐτοῦ συνεχρωτίζοντο, ὥστε τρόπον τινὰ ἐσύστησαν εἰς τοὺς αὐθέντας τὴν ἀπόλυσίν του ἐκ τῆς ἀλυσσίδος· καὶ πραγματικῶς, τοσούτῳ τὸν προσῳκειώθησαν, τὸν ἔθιγον, διὰ τοῦ ῥάμφους τὸν ἐκέντων, ἐπιπίλιζον κἀνὲν πτερὸν ἐκ τῆς οὐρᾶς του, τὸν ἐδέχοντο καὶ ἐν τῷ ὀρνιθῶνι, τῷ μετέδωκαν καὶ φθεῖρας, τὸν κατήντησαν ἐλεεινὸν τοσοῦτον, ὥστε πιὰ ὁ πετεινός των ν’ ἀναβαίνῃ καὶ νὰ κράζῃ «κι-κι-ρί!» πατῶν ἐπὶ τῶν νώτων του! Ἄχ, ἦτο πλέον ἀετὸς τὸ ψωραλέον, χθαμαλὸν, ἐκνενευρισμένον καὶ ἀναίσθητον πτηνόν;
Μίαν ἡμέραν ὅμως ἄλλος τις ἀλέκτωρ ἐκ τοῦ γείτονος πηδήσας περιβόλου ἐπροχώρησεν εἰς τὴν αὐλήν, ὁ δ’ ἐδικός μας πετεινός, μὴ ἀνε-
