ἀπαντήσεις των. Οἱ ἥρωες οὗτοι τοῦ ἠθικοῦ κόσμου ἐκεῖθεν ἐπορίζοντο τὴν εὐγενῆ τῆς ζωῆς καταφρόνησιν καὶ ἐπληροῦντο ἀθανάτων ἐλπίδων. Ἰδοὺ χρυσῆ τῆς σελήνης ἀκτὶς ὁδηγεῖ τοὺς ὀφθαλμούς μου τὴν στιγμὴν ταύτην εἰς τὸ παρὰ τοὺς πόδας μου ἐκεῖνο σπήλαιον, ὅπερ ἡ κοινὴ πίστις Φυλακὴν τοῦ Σωκράτους ὀνομάζει, δεικνύουσάν μοι παρὰ τὴν θύραν αὐτοῦ ἱστάμενον τὸν περίφημον Ἀθηναῖον, ὅστις πρῶτος προσεκαλέσατο τῶν οὐρανῶν τὴν φιλοσοφίαν καὶ τὴν ἠνάγκασε νὰ κατοικήσῃ ἐπὶ τῆς γῆς, νὰ εἶναι ἐπωφελὴς τοῖς ἀνθρώποις, ναί, τοῖς ἀχαρίστοις καὶ ἀγνώμοσι, παρ’ ὧν δι’ αὐτὸ τοῦτο τὸ εὐεργέτημα ἔλαβεν ὡς ἀμοιβὴν τὸ δηλητήριον! Τὸν βλέπω, ναί! γονυπετῆ τὸν γέροντα φιλόσοφον νὰ ἐξακολουθεῖ τὴν θερμήν του πρὸς τὴν σοφίαν παράκλησιν καὶ νὰ δέχηται τοὺς χρησμοὺς αὐτῆς εἰς τὸ θυσιαστήριον τῆς νυκτερινῆς μοναξίας· νὰ μένῃ σιδηροδέσμιος κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς νυκτὸς εἰς τὸ ἀντικείμενον τῆς μελέτης του καὶ νὰ θεωρῇ μετὰ θλίψεως τὰ χαράγματα τῆς Ἠοῦς καὶ τὸν ὀχληρὸν ἥλιον ὑπνηλὸν ἀνατέλλοντα ἀπὸ τὸν κόλπον τῶν ὑδάτων διὰ νὰ ἐπαναγάγῃ τὸν θόρυβον καὶ τὰς ματαιολογίας καὶ σκοτίσῃ διὰ τῶν ἀκτίνων αὐτοῦ τὸ καθαρὸν καὶ ἤρεμον φῶς, ὅπερ ἔλαμπεν ἐν τῇ ψυχῇ τοῦ φιλοσόφου. Τὰ δὲ ἄστρα φοβούμενα νὰ διακόψωσι τὸν φιλόσοφον, νὰ ὀλισθαίνωσι σιωπηλὰ ἄνωθεν τῆς κεφαλῆς του καὶ νὰ φαίνωνται ὅτι κρατοῦνται διὰ νὰ θεωρήσωσιν αὐτόν, ὅστις ἡμέραν τινὰ ἔπρεπε νὰ λάβῃ θέσιν εἰς τὰς φαίρας των. Λαμπρὰ τοῦ ἡλίου ἀνατολή! Ἃς σ’ ἐξυμνοῦσι μωροὶ ποιηταί. Ἐγὼ τὴν ὥραν ταύτην αἰσθάνομαι πρὸς σὲ ἀποστροφήν. Ἀναγκάζομαι δὲ μετὰ θλίψεως νὰ καταλίπω τὴν θέσιν ταύτην, ἥτις μὲ ἐμπνέει καὶ μὲ καθιστᾷ οἱονεὶ φοιβόληπτον, ὅπως μὴ ἀτενίσω τὸ φωτοβόλον πρόσωπόν σου.
Μοναδικαὶ στιγμαί, σᾶς ἀσπάζομαι.
Ἐὰν δὲν μὲ ἀφήσητε νὰ γράψω ὅ,τι ἐγὼ ἤθελον διὰ τὸ Ἡμερολόγιον τοῦ φίλου μου Σκόκου, ἔγραψα ὅ,τι σεῖς μοὶ ὑπηγορεύσατε καὶ δύναται οὗτος, καλῶς γινώσκων τὰς ὀρέξεις τῶν εἰς τὴν πλουσίαν τράπεζαν τοῦ Ἡμερολογίου του προσκεκλημένων κυρίων καὶ κυριῶν νὰ τὸ παραθέσῃ, ἐὰν τὸ ἐγκρίνῃ.
- Ἐν Ἀθήναις, τῇ 5 Αὐγούστου 1887.
Νικολαοσ Παπαλεξανδρησ
