ἀνοίξεων κατώρθωσαν ὡς ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ νὰ σταματήση ὁ ἥλιος.
Ἀπὸ τῆς βρεφικῆς ἡλικίας ἐνσταλάζεται ἐπιμελῶς εἰς τὰς καρδίας τῶν νεανίδων ἡ φιλαρέσκεια, οἱ δὲ ἀτελεύτητοι καὶ ἡρωϊκοὶ οὗτοι περὶ καλλωπισμοῦ ἀγῶνες, δυσανάλογοι συνήθως πρὸς τὰ βαλάντια τῶν λαμβανόντων τοὺς λογαριασμοὺς ἀνδρῶν, ἔστιν ὅτε δὲ καὶ πρὸς τὴν θέλησιν τῆς φύσεως, δὲν λήγουσιν οὔτε μετὰ τὸν γάμον καὶ τὴν ἀπόκτησιν ἡμισείας δωδεκάδος τέκνων οὔτε μετὰ τὸ γῆρας. Πολλάκις μάλιστα τὸ κακὸν ἐπιτείνεται προϊούσης τις ἡλικίας πρὸς ἀναπλήρωσιν τοῦ παρερχομένου φυσικοῦ κάλλους καὶ ἄλλοτε γίνεται πρόξενον σκανδάλων, διαζυγίων ἢ αὐτοκτονιῶν.
Ἀλλὰ μήπως ἡμεῖς οἱ ἄνδρες δὲν θέλομεν νὰ φαινώμεθα ὡραῖοι, ὅταν εἴμεθα ἄσχημοι, τριακοντούτεις, ὅταν τὸ εἰκοστὸν ἔτος διατρέχωμεν καὶ νέοι, ὅταν τὰ ἔτη βαρύνωσι τὴν ῥάχιν ἡμῶν; Ἡ καλλιέργεια τῶν μυστάκων καὶ τῆς γενειάδες παρὰ τοῖς νέοις εἶναι μία τῶν πρώτων φροντίδων ὁ δὲ ὑψηλὸς πίλος καὶ τὰ ὀμματουάλια τὸ ἄκρον ἄωτον τῆς εὐτυχίας των. Τὸ κάπνισμα ἀρχίζουσιν οἱ ἔφηβοι προώρως, ἵνα θεωρηθῶσι προβεβηκότες τὴν ἡλικίαν, εἰς δὲ τὸν ὑπολογισμὸν τῶν ἐτῶν εἶναι σπάνιον νὰ μὴ προσθέτωσιν ἓν ἔτος τοὐλάχιστον. Ἐνῷ ταῦτα σχεδὸν πάντα γίγνονται ἀντιθέτως διὰ τοὺς ὑπερβάντας τὴν μέσην ἡλικίαν. Πρό τινων ἐτῶν συνήφθη συνοικέσιον πτωχῆς νεάνιδος μετὰ γέροντος πλουσίου, ὅστις ἑτοιμαζόμενος νὰ κατακλιθῇ τὸ ἑσπέρας ἀφῄρεσε τὴν μέλαιναν φενάκην του, ἔχουσαν τὸ αὐτὸ χρῶμα οἷον καὶ οἱ βεβαμμένοι μύστακες καὶ οἱ κεχρηματισμέναι ὀφρῦς· ἐναπέθηκεν εἶτα ἐπὶ τῆς τραπέζης δύο σειρὰς λευκῶν ὀδόντων καὶ τὸν ἕνα τῶν ὀφθαλμῶν του. Ἀλλὰ ταῦτα πάντα δὲν ἦσαν ὀπταπάτη, διότι δὲν ἦτο Βόσκος ὁ γέρων νεόγαμβρος… Ἡ νεόνυμφος πρὸ τοιούτου θεάματος, λησμονήσασα τὰ πλούτη τοῦ συζύγου, ὠπισθοδρόμησεν ἐκ φρίκης ἀλλ’ ἦτο ἀργά· «οὓς ὁ Θεὸς συνέζευξεν ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω…»
Ἡ ἀδυναμία ὅμως τῆς βαφῆς τῶν τριχῶν δὲν εἶναι φαίνεται νέα. «Ἀνὴρ εἰς Λακεδαίμονα, — λέγει ὁ Στοβαῖος, — ἀφίκετο Χῖος, γέρων ἤδη ὤν, τὰ μὲν ἄλλα ἀλαζών, ᾐδεῖτο δ’ ἐπὶ τῷ γήρᾳ καὶ τὴν τρίχα πολιὰν οὖσαν ἐπειρᾶτο βαφῇ ἀφανίζειν. Παρελθὼν οὖν εἶπεν ἐκεῖνα ὑπὲρ ὧν καὶ ἀφίκετο. Ἀναστὰς οὖν ὁ Ἀρχίδαμος, τί ἂν ἔφη οὗτος ὑγιὲς εἴποι, ὃς οὐ μόνον ἐπὶ τῇ ψυχῇ τὸ ψεῦδος, ἄλλα καὶ ἐπὶ τῇ κεφαλῇ περιφέρει;»
Ἐὰν τοὐλάχιστον τὸ ἀνθρώπινον ψεῦδος περιωρίζετο εἰς τοιαύτας μόνον ἀδυναμίας, ὑπομονή! ἀλλὰ ποῦ νὰ στρέψῃ τις τὸ βλέμ-
