Ἀλλ’ ὁ ἥλιος τῆς ἐπιούσης τὸν κατέλαβεν ἄγρυπνον μὲν, πλὴν βεβυθισμένον εἰς ὅλως ἀλλοίαν συγκίνησιν ἢ τὴν ἐκ τῆς διασπαθίσεως τῶν ἐνόχως κτηθέντων χρημάτων.
Μόλις τὸν κατέλαβεν ἡ ὄρεξις νὰ ἐξοδεύσῃ τὰ χρήματα, ἔστρεψε διευθυνόμενος πρὸς τὴν ἀγορὰν, ὅπου συνηντήθη μὲ τὸν Παῦλον· ὁ Παῦλος ἦτον ἀπὸ τοὺς ἐγκαρδιωτέρους συντρόφους του, ἂν καὶ ἀνῆκεν εἰς τὸ ἀντίθετον κόμμα.
— Ποῦ πᾷς;
— Εἶμαι, ἀπαντᾷ ὁ Παῦλος, εἶμαι γιὰ τοῦ Ἀριστάρχη· ἔρχεσαι;
— Νἄρθω ’ς αὐτόν; ὦρσε.... Καὶ ὁ Ἀποστόλης ὡς συνήθως, ἐξερράγη εἰς ὑβρεολόγια κατὰ τοῦ κὺρ Ζαφείρη.
— Καὶ τί πειράζει; διέκοψεν ὁ Παῦλος· τάχα ποῦ τὤχεις φύγει; ποιὸς θὰ σοῦ μιλήσῃ τέτοια ’μέρα! Βρὲ θὰ λαχταρίσουν ποῦ θὰ σὲ ἰδοῦνε· θὰ σοῦ φιλήσουν τὰ πόδια!
Ὁ Παῦλος, προθυμούμενος νὰ σύρῃ τον Ἀποστόλη εἰς τὸ σαλόνι τοῦ Ἀριστάρχου ἤθελε νὰ φανῇ τάχα, ἔστω καὶ ψευδῶς, πρὸ τῶν ὀμμάτων τῶν συνωθουμένων ἐκεῖ πέραν, ὡς ἀσκῶν ἐπιρροὴν ἐπὶ τῶν φίλων του, ὡς διαθέτων ψήφους· ὁ δ’ Ἀποστόλης ταχύς ἀνακαγχάζων·
— Βρὲ καλὰ λές! πᾶμε!
Καὶ μετετράπη τῆς ὀρέξεως αὐτοῦ ἡ διεύθυνσις μεθ’ οἵας εὐκολίας ἐν τῇ ὥρᾳ τοῦ πλοῦ μετήλλασε τοῦ ἱστίου τὴν θέσιν πρὸς τὸν ἐπιπνέοντ’ ἄνεμον· ὑπείκων εἰς νεοφανὲς κακεντρεχείας αἴσθημα, ἐπεθύμησεν, ἅπαξ ἔτι, νὰ ἐπανίδῃ τὸ σαλόνι τοῦ παλαιοῦ ἀφέντη ἐπεθύμησε «νὰ κοροϊδέψῃ» τοὺς ἀγνοοῦντας τὸ νέον φρόνημά του, «νὰ σκάσῃ» τοὺς ὄντας ἐν γνώσει τῆς αὐτομολίας του, καὶ πρὸ πάντων νὰ τὸν ἴδῃ ὁ κὺρ Ζαφείρης, καὶ τὸν νομίσῃ φίλον, ἐνῷ αὐτὸς δὲν εἷνε, καὶ «θὰ τοῦ τὸ δείξῃ καὶ θὰ τὸν ἐκδικηθῇ!»
Ὁ κύριος Ἀριστάρχης, ἐδέχετο εἰς τὴν ὡραίαν σάλαν τῆς πατρικῆς αὑτοῦ οἰκίας· ἡ σάλα εἶχεν ἐπίτηδες διευθετηθῆ εἰς σαλόνι· τὰ μόνα της ἔπιπλα ἦσαν πολλὰ τριγύρω καθίσματα, εἷς καναπὲς, ἐν τῷ μέσῳ στρογγύλη τράπεζα ἐφ’ ἧς καπνὸς καὶ σιγαρόχαρτον ἐν ἀφθονία· ἡ ἀτμοσφαῖρα πνιγηρὰ καὶ βαρύοσμος. Τὸν πρῶτον ὃν διέκρινεν εἰσερχόμενος ὁ Ἀποστόλης, ἦτον ὁ ὑποψήφιος, ὄρθιος εἰς μέσον ὁμίλου· μόλις τὸν εἶδε, παράδοξος συγκίνησις τὸν κατέλαβεν. Ἦτον ἡ αὐτὴ αἴθουσα, ἐν ᾖ ἐπὶ ἔτη ἐπεδείκνυε τὸ «αἴσθημά του», τὰ αὐτὰ περίπου πρόσωπα, αἱ αὐταὶ συνομιλίαι ἐπάνω κάτω, χαρμόσυνοι ἐκδηλώσεις ἐλπίδων, στυγεραὶ τῶν ἀντιθέτων ἀποδοκιμασίαι· καὶ ὁ κύριος Ἀριστάρχης, ὁ ἴδιος, μὲ τὴν ὑπέροχον κεφαλὴν, τὴν ἐπιδεικνύουσαν εὐρὺ μέτωπον κ’ ἐξέχουσα τὴν παρεγκεφαλίδα, μελαγχροινὸς, βαθὺς τὸ βλέμμα, ὑψηλὸς τὸ ἀνάστημα, ἐπιβλητικὸς τὸ παράστημα, ἀγέρωχος τὴν στάσιν, ἀλλὰ γλυκύτατος τὸ ἦθος, στωμύλος πρὸς τρανοὺς καὶ ταπεινούς, τούτων τὴν ἔκστασιν ἐφελκύων, ἐκείνων δὲ τὸν θαυμασμόν. Πόσον ὑπελείπετο αὐτοῦ ὁ ἀντίπαλος, βαρύ γερόντιον, πεποίθησιν τρέφων εἰς τὸ χρηματοκιβώτιόν του, καὶ ἄχαρι καὶ ἀδέξιον εἰς τὰς πρὸς τοὺς ἐκλογεῖς αὐτοῦ συνεννοήσεις καὶ φιλοφρονήσεις! Ὁ Ἀποστόλης, εἰ καὶ λεπτολογῶν μέχρι τῶν αἰτίων εἰς ἃ ὠφείλετο τοῦ μὲν ἡ μαγικὴ ἰσχὺς, τοῦ δὲ ἡ ἀποκρουστικὴ
