τὰ βιολιά… Καὶ μίαν ἑσπέραν, κατερχόμενος μετ’ ἄλλων φίλων τῆς αἰθούσης τοῦ Χρύση, διεκήρυξε μετὰ πονηρῶν γελώτων καὶ σχημάτων ὅτι «δὲν ἐννοεῖ νὰ ψηφίσῃ, ἂν δὲν τοῦ δώσουν.» Τὴν ἀξίωσιν δὲ ταύτην ἐπανέλαβε μετέπειτα πολλάκις σαφέστερον καὶ θρασύτερον πρὸς διαφόρους.
Δύο ἡμέραι ἔτι ὑπελείποντο διὰ τὴν μεγάλην ἡμέραν τῆς ἐκλογῆς, ὅτε ἐν τῇ οἰκία τοῦ κυρίου Χρύση συνῆλθον κατὰ προηγηθεῖσαν ἐν μυστικότητι πρόσκλησιν ὀλίγοι ἐκ τῶν μᾶλλον πιστῶν εἰς τὸ κόμμα πρὸς ἐπιθεώρησιν τοῦ καταλόγου. Ἦτο ἡ συνέλευσις ἐκ τῶν σοβαρωτάτων, καθ’ ὃ ἀποβλέπουσα εἰς τὴν ἐκ τὴν προτέρων δυνατὴν διευκρίνισιν τῶν φίλων τῆς μερίδος, ὡς καὶ εἰς τὴν ἐξεύρεσιν μέσων πρὸς πορισμὸν ψήφων. Κομισθέντος τοῦ ἐκλογικοῦ καταλόγου, νεανίας τις ἀνεδέχθη τὴν μεγαλόφωνον ἐκφώνησιν τῶν ὀνομάτων. Οἱ ἐμπειρότεροι γινώσκοντες τὰ πρόσωπα καὶ τὰ πράγματα ἐτήρουν σημειώσεις διὰ τὰ περαιτέρω. Καὶ τούτου μὲν τὸ ὄνομα ἀναγγελλόμενον παρήρχετο σιωπηρῶς ὡς δεδηλωμένου ὀπαδοῦ τούτων ἢ ἐκείνων, ἐπὶ ἄλλου δὲ ὀνόματος ἠγείρετο συζήτησις, ὡς ἐκλογέως ἀμφιβόλου ἀποχρώσεως, ἕτερον δὲ προὐκάλει φαιδρὰς ἀναφωνήσεις «ἐκλεκτικὸς! ἐκλεκτικὸς!» Ἐκλεκτικοὶ ἀπεκαλοῦντο, κατὰ σαρκαστικὴν εὐφημίαν, οἱ πωλοῦντες τὰς ψήφους αὐτῶν. Μόλις ἀπηγγέλθη τὸ ὄνομα τοῦ Ἀποστόλη, δύο τρεῖς ἀνέκραξαν! «ἐκλεκτικὸς, ἐκλεκτικὸς καὶ αὐτός!»
Δύο ἐκ τῶν παρισταμένων, ὁ κὺρ Τρεμουντάνας, ἔμπορος ξυλικῆς, καὶ ὁ κύριος Κουβαρᾶς, ἰατρὸς, ἀμφότεροι πεπειραμένοι καὶ ἐπιτήδειοι περὶ τὰ τοιαῦτα, εἶχαν ἀναδεχθῇ τὴν δυσχερῆ φροντίδα τῆς προμηθείας ψήφων. Ἡ διὰ τοῦ χρήματος πρόσκτησις τῆς πλειοψηφίας, μέσον τότε πρῶτον διενεργούμενον ἐν τῇ πολίχνῃ, ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς ὑποψηφιότητος τοῦ βαθυπλούτου γέροντος, εἶχε κριθῆ ἀπαραίτητος καθ’ ὃ μόνη συντελεστικὴ πρὸς ἐξουδετέρωσιν τῆς ἐπιρροῆς τοῦ ἀντιπάλου. Ὁ ἰατρὸς ἐνέγραψεν εἰς τὸ ἰδιαίτερον αὐτοῦ σημειωματάριον τὸ ὄνομα τοῦ Ἀποστόλη.
Τὴν πρὸ τῆς ἀνατολῆς τῆς ἐπισήμου ἡμέρας νύκτα διῆλθον ἄγρυπνοι οἱ μεσῖται τοῦ Χρύση, ἐκτελοῦντες μετὰ πάσης περισκέψεως καὶ μυστικότητος τὸ ἔργον αὐτῶν… Τὴν ἐπαύριον πτωχή τις γυνὴ, ἀκούσασα «ὅτι πολὺ χρηματικὸ εἶχε σκορπισθῆ τὴ νύκτα», ἀνέκραξε βαθέως στενάξασα.
— Ἄχ! δὲν ἤξερα ἡ κακομοῖρα νὰ γράψω τὸ παιδί μου, γιὰ νὰ ντυθοῦμε!
Κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην ἠγοράσθη καὶ ὁ Ἀποστόλης. Κατελήφθη ὑπὸ τοῦ Κουβαρᾶ, ἐν ᾧ ἐπέστρεφε νὰ κοιμηθῇ εἰς τὴν πάσσαράν του· ἦτον ὀλίγον εἰς τὸ κέφι. Τρία χαρτονομίσματα τῶν εἰκοσιπέντε τῷ προσηνέχθησαν· τὰ ἔλαβεν ὀμνύων ὅτι εἷνε «φανατικὸς χρυσιστῆς.» Ὁ κύριος Κουβαρᾶς ἐν τῷ ζήλῳ του ἐπρόσεξε πολὺ εἰς τοὺς ὅρκους, καὶ ὀλίγον εἰς τὴν εὐθυμίαν του. Μετὰ τὴν ἀναχώρησίν του ὁ Ἀποστόλης, ἀντὶ νὰ κοιμηθῇ, ᾐσθάνθη ἀκατάσχετον ὄρεξιν νὰ διέλθῃ τὸ ἐπίλοιπον τῆς νυκτὸς ἐν τῇ ὑπερτάτῃ εὐτυχία τῆς σπατάλης τῶν τριῶν χαρτονομισμάτων του.
