— Ἐγὼ εἶμαι μὲ τἀηδόνια!
Ἐν γένει δ’ οἱ Ἀρισταρχικοὶ ἐνθουσίων διὰ τὸν ἄνθρωπον, ἐνῷ οἱ φίλοι τοῦ Χρύση ἐλιβάνιζαν τὸν πλούσιον. Μετὰ τῶν τελευταίων τούτων ἤρχισεν ἀναστρεφόμενος ἰδιαζόντως ὁ Ἀποστόλης· οὗτοι καὶ ἐργαζόμενοι καὶ εὐωχούμενοι ἐπέραινον τὰς κομματικάς των συζητήσεις διὰ τῆς ἐπῳδοῦ:
— Παρᾶς μὲ μούχλα! λίρα μὲ οὐρά!
Ἡ ῥῆσις δ’ αὕτη καὶ μόνη κατηύναζε τὴν ἐξανισταμένην συνείδησιν αὐτῶν πρὸ παντὸς λόγου συνηγοροῦντος ὑπὲρ τῆς ὑπεροχῆς τοῦ Ἀριστάρχου.
Καὶ ὑπέστη τὴν ἐπίδρασιν τῶν περὶ αὐτόν· φοιτῶν εἰς τὴν αἴθουσαν τοῦ Χρύση, συγκοινωνῶν πρὸς τοὺς ἀνθρώπους αὐτοῦ, ἀπώλεσε τὴν ἀγρίαν ἀρετὴν τῆς καρδίας, δυνάμει τῆς ὁποίας εἶχεν ἀφοσιωθῆ εἰς τὸν Ἀριστάρχην. Καὶ εὐλόγως, διότι αὐτοῦ μὲν ὑπῆρξε θιασώτης αὐθόρμητως, ὑπακούων εἰς τὴν φωνὴν ἀμέτρου τινος καὶ δυσαναλύτου ἐνθουσιασμοῦ, πληροῦντας τὸν βίον του, καὶ ἀναπληροῦντος ἐν αὐτῷ τὴν ἔλλειψιν τοῦ πνεύματος· ἐκείνου δὲ προσῆλθεν ὀπαδὸς ἑτεροκίνητος, ἐνδοὺς εἰς τὰ κελεύσματα τοῦ πείσματος, τυράννου ἐγκαθιδρυθέντος ἐν αὐτῷ καὶ ἀποπνίξαντος τὸ γαῦρον αἴσθημα. Ἀγαπῶν τὸν Ἀριστάρχην, ὑποδεχόμενος αὐτόν, θαμίζων εἰς τὴν αἴθουσαν αὐτοῦ, ἀκροώμενος αὐτοῦ, ἐκφραζόμενος καὶ ψηφίζων ὑπὲρ αὐτοῦ, ἀνέπαυε τὴν μικρότητά του ἐπὶ τοῦ μεγαλείου ἐκείνου, ἔπραττέ τι ὡς τὸ πτηνὸν ὅπερ καθίπταται ν’ ἀναπαυθῇ ἐπὶ τῶν κλώνων τῆς ὑψικορύφου δρυός· προσχωρῶν δ’ ἐξ ὀργῆς ες τὸν Χρύσην ἔπασχέ τι ὡς τὸ πτηνὸν τὸ συλληφθὲν εἰς δίκτυ καὶ περικλεισθὲν ἐντὸς κλωβοῦ· ἀλλ’ εἰς τοιαῦτα κλωβία ἀπόλλυται ἡ δύναμις τῶν πτερύγων καὶ τῶν καρδιῶν. Διὰ τοῦτο πάντῃ ἀλλοίως ἐξετίμησε τὸν νέον αὐτοῦ ἀρχηγόν· πειραχθεὶς ὑπὸ τοῦ διαφημιζομένου πλούτου αὐτοῦ, ἤρχισε νὰ ὑπολογίζῃ τί ἠδύνατο τυχὸν νὰ καρπωθῇ ἐκ τῆς ἀλλαξοπιστίας του. Τοῦ αἰσθήματος νεκρωθέντος, ἐλειτούργουν ἀκμαῖαι καὶ χορτασμὸν ἀπαιτοῦσαι αἱ αἰσθήσεις αὐτοῦ. Διότι ὡς εἰς τοὺς πλείστους τῆς τάξεώς του, ὑπέβοσκε καὶ ἐν αὐτῷ τὸ πῦρ τῆς ἀπολαύσεως. Ναὶ μὲν οὐδέποτε ἐλησμόνει τὴν πάσσαράν του καὶ δι’ αὐτῆς εἰργάζετο ὡς οὐδείς· ἀλλὰ πλειότερον ἠγάπα, ἀντὶ νὰ ἐργάζεται, νὰ ἐξαπλοῦται ὕπτιος ἐντὸς αὐτῆς ἀπολαύων ὑπὸ οὐρανὸν ἀνέφελον τοῦ ἡδυτάτου θάλπους τοῦ χειμερινοῦ ἡλίου· ἢ τὸ θέρος ὑπὸ τὴν σκιάδα ἐξοχικοῦ καφενείου νὰ παραδίδεται ἐπὶ ὥρας εἰς τὸ κέφι ὑπὸ τὰ ἡδύλαλα τοῦ ναργιλὲ του ῥοφήματα· ἢ τὰς ἑσπέρας νὰ τηρῇ τὴν ὅσῳ πτωχήν, τόσῳ ἐρωτύλην κόρην τοῦ ναύτου ὄπισθεν τοῦ μετὰ φόβου ἡμιανοιγομένου παραθύρου μέχρις οὗ ἀποσβεσθῇ καὶ ὁ τελευταῖος βαρυπενθὴς λυγμὸς τοῦ ἀμανέ του· ἢ ἐν διαστήματ’ ἡμερονυκτίου νὰ ἀσωτεύῃ τὸ κέρδος τῶν ἑβδομαδιαίων κόπων του εἰς τὰ βιολιά. Ἐγκαίρως πληροφορηθεὶς ὅτι πρόκειται «νὰ πέσῃ πολὺς παρᾶς» διὰ τὰς ἐκλογάς, ἤρχισε νὰ σκέπτεται ὅτι ἂν ἔδιδον καὶ εἰς αὐτὸν ὀλίγον ἀπὸ τὸν πολὺν αὐτὸν παρᾶν, θὰ ἠδύνατο ἀρκετὰς ἡμέρας καὶ ν’ ἁπλωθῇ μακρὺς πλατὺς εἰς τὴν πάσσαραν, καὶ νὰ ροφήσῃ ἀμέριμνος τὸν ναργιλέν του, καὶ νὰ ξετρελλάνη τὴν ἀδυναμία του, καὶ νὰ ξενυχτίσῃ μὲ
