μετὰ τὴν ἄφιξιν, — συναντήσας καθ’ ὁδὸν τὸν κὺρ Ζαφείρην, ἔκρινε καλὸν νὰ ἐκχύσῃ πρὸς ἐκεῖνον τὸ τελευταῖον λείψανον τοῦ παραπόνου του. Τὸν ἐσταμάτησε καὶ ἤρχισε προοιμιαζόμενος:
— Μὰ τὸ Χριστό! αὐτὸ ποῦ μἔκαμες, κὺρ Ζαφείρη, δὲν ἄξιζε νά μου τὸ κάμῃς…
Ἀλλὰ τὸν κὺρ Ζαφείρην ἀπησχόλει κατ’ ἐκείνας τὰς στιγμὰς σοβαροτάτη ὑπόθεσις· ἔσπευδεν ὅπως συναντήσῃ πολυσήμαντον κομματάρχην τοῦ Ἀριστάρχου, καὶ ἐξηγηθῇ μετ’ αὐτοῦ, ἀπειλοῦντος ἀποσκίρτησιν εἰς τοὺς ἀντιθέτους.
— Ὕστερα, ὕστερα τὰ λέμε· βιάζομαι τώρα, Καὶ ἐκίνησεν ὅπως ἀπέλθῃ.
Ἀλλ’ ὁ Ἀποστὸλης ἐκ νέου καὶ βαθύτερον πληγεὶς ἐκ τῆς ὑπερφιάτου ἀφροντισίας τοῦ κὺρ Ζαφείρη πρὸς τὸ παράπονόν του, ἀνέκραξε πικρὸς καὶ σαρκάζων:
— Μπράβο! ὡραῖα ξέρεις νὰ μεταχειρίζεσαι τὸ κόμμα! ὡραῖα ξέρεις, κὺρ Ζαφείρη, νὰ εὐχαριστῇς τοὺς φίλους!
— Κάμε μου τὴν χάρι, παιδί μου, μή με σκοτίζης, ἀπήντησεν ὁ κὺρ Ζαφείρης, προσβληθείς, καὶ ἀπῆλθεν ἐν τάχει, δύσθυμος, ἐπειγόμενος νὰ συναντήσῃ τὸν κομματάρχην.
Ἀποτέλεσμα τῆς ἀνωτέρω συναντήσεως ὑπῆρξεν ἡ ἀπὸ τῆς μερίδος τοῦ Ἀριστάρχου ὁριστικὴ μετάστασις τοῦ Ἀποστόλη. Κατ’ αὐτοῦ τοῦ ὑποψηφίου οὐδὲν ὡρισμένως ἠδύνατο νὰ διατυπώσῃ κατηγορητήριον, ἀλλ’ ἐμίσει, δὲν ἠνείχετο πλέον κατ’ οὐδένα τρόπον ἐκεῖνον τὸν «ἀντίχριστον», τὸν κὺρ Ζαφείρην. Εἷνε ἀληθὲς ὅτι ἡ ἀνάμνησις τοῦ ὑποψηφίου — διήρκει ἔτι ἡ ἀπουσία του — ἐξήγειρεν ἐν αὐτῷ αἴσθημά τι συντριβῆς, ὡς ἂν κατελαμβάνετο ὑπὸ αἰσχύνης, ὡς ἂν ὤργα πρὸς μετάνοιαν. Ἀλλὰ σπανιώτατα ὑφίστατο τοιαύτην κρίσιν· ταχέως ἐξουδετέρου τὴν ἐνδόμυχον ἀντεπίδρασιν ἢ ἀνυπόφορος εἰκὼν τοῦ κὺρ Ζαφείρη, ἡ πάντοτε παροῦσα ἐν τῷ πνεύματι αὐτοῦ καὶ ἀπεχθείας πληροῦσα τὴν καρδίαν του καὶ ἐν διαρκεῖ ἐντάσει τηροῦσα τὰ νεῦρά του· καὶ κατήντησεν οὕτως ἐν τῷ Ἀριστάρχῃ νὰ μὴ φαντάζεται πλέον ἢ τὸν ἐν τῷ ἀτμοπλοίῳ ὑποψήφιον, τὸν μετὰ μειδιάματος ἀποκρινόμενον πρὸς τοὺς κυκλοῦντας «καλαμαράδες καὶ πεινασμένους» πρὸς αὐτὸν δὲ ξηρῶς ἀπαντῶντα εὐχαριστῶ, καὶ κατερχόμενον εἰς τὴν λέμβον τοῦ Θανάση. Καὶ ἐν τῷ κύκλῳ τῶν φίλων τοῦ δὲν ὡμίλει πλέον περὶ τοῦ Ἀριστάρχου ἢ ὡς περὶ ἀνθρώπου, ἐμπιστευομένου εἰς ἕνα «ψεύτην, ἀφιλότιμο καὶ ἀθεόφοβο!» Ἔφυγεν ἀπὸ τὸ κόμμα ἁπλούστατα: γιὰ νὰ δώσῃ τοῦ κὺρ Ζαφείρη νὰ καταλάβῃ.»
Καὶ ἐφοίτησεν εἰς τὸ σαλόνι τοῦ κυρίου Χρύση, τοῦ ταλλαρᾶ. Ἐν τῷ κύκλῳ τῶν θιασωτῶν τούτου δὲν ὑπῆρχε τὸ αὐτὸ καὶ ἐν τῷ κύκλῳ τῶν ἀφωσιωμένων εἰς τὸν Ἀριστάρχην μέτρον ἐκτιμήσεως. Ἑκατέρων οἱ ὀπαδοὶ συναντώμενοι, ὡσὰν οἱ μὲν ἐξεπροσώπουν τὴν πράξιν, οἱ δὲ τὸ αἴσθημα, τοιαῦτα συνήθως διήμειβον πρὸς ἀλλήλους:
— Μὲ ποιὸ κόμμα εἶσαι;
— Ἐγὼ εἶμαι μὲ τὰ τάλλαρα!
— Κ’ ἐσὺ μὲ ποιὸ κόμμα εἶσαι;
