τοῦ προσώπου μὲ τὴν χονδρὴν ῥίνα καὶ τὰ παχέα χείλη, ἐφ’ οὗτινος ἂν σπανίζωσιν αἱ τρίχες, ἀφθονοῦσιν αἱ σάρκες, φροντίς τις ἄλυτος τηρεῖ σύνοφρυ τὸ μέτωπον καὶ ἀπλανὲς τὸ βλέμμα, παρέχουσα εἰς τὴν φύσει ἀμέριμνον καὶ ἰταμὴν αὐτοῦ ἔκφρασιν ἐπίφασιν ἐμβριθείας, κινοῦσαν εἰς φαιδρότητα κωμικήν· ἀσυνήθως δ’ ἡ κόμη αὐτοῦ καταπίπτει ἐν ἀκόσμῳ περιπλοκῇ ἐπὶ τοῦ μετώπου, ἡ εὐπλόκαμος καὶ οὐλόθριξ κόμη, εἰς τῆς ὁποίας τὴν φιλάρεσκον διευθέτησιν καὶ στίλβωσιν ἀείποτε συνεκέντρου πᾶσαν τὴν τέχνην καὶ τὴν μόνην ἐπίδειξιν αὑτοῦ ὡς καλλωπιστοῦ· καὶ τὸ πρῶτον ἤδη φαίνεται ἀτημελήτως ἐρριμένος ἐπὶ τῆς κεφαλῆς ὁ μαῦρος μεταξουφὴς σκοῦφος, τὸν ὁποῖον ἄλλοτ’ ἐφόρει περικόμψως ἀναδιπλῶν καὶ χαριέντως προσκλίνων ἐπὶ τοῦ δεξιοῦ κροτάφου. Τὸ ἀθλητικόν του σῶμα στηρίζει ἐπί τινος ἐκεῖ που τηλεγραφικοῦ στύλου, μακρὰν τῶν στρατοπέδων ἑκατέρων, διανοίγει βιαίως, ὡσεὶ ἐνοχλούμενος ἐκ τοῦ καύσωνος, τὸ ἐρυθρόχρουν ναυτικὸν γελέκον, μόνον αὐτοῦ ἐπένδυμα, κύπτει ἐκτινάσσων τοῦ μαύρου πανταλονίου τὸν ἐπικαθίσαντα κονιορτόν, καὶ ἵσταται ἀναποφάσιστος, καὶ τὰ χείλη του διαστέλλονται εἰς βλασφημίαν ἀπότομον.
— Στὸ διάολο λοιπόν!
Τί τάχα στενοχωρεῖ τὸν Ἀποστόλην; Διατί μόλις πρὸ ὀλίγου κατέπεισεν ἑαυτὸν νὰ καταλίπῃ τὴν ἡσυχίαν τῆς πάσσαρας αὐτοῦ, οὐδ’ ὑπέστη τὸ παράπαν τὸν ἀναπτυσσόμενον κατὰ τοιαύτην ἡμέραν ἐκλογικὸν ὀργασμὸν ὡς ἄλλοτ’ ἐπὶ παρομοίᾳ εὐκαιρίᾳ; Διατὶ ἀκόμη δὲν προσῆλθεν εἰς τὴν βουλευτοδότειραν κάλπην; Μὴ δὲν ἐσχημάτισε καὶ οὗτος γνώμην περὶ τῶν δύο ὑποψηφίων τῶν λυσσωδῶς παλαιόντων ὑπὲρ τῆς νίκης; Μή πως ἀπὸ ἐτῶν δὲν εἷνε ὁ φίλος καὶ θιασώτης τοῦ κυρίου Ἀριστάρχου; Μετὰ πάντων τῶν ὀπαδῶν αὐτοῦ φρονεῖ καὶ ὁ Ἀποστόλης ὅτι ὁ Ἀριστάρχης εἷνε ὁ καλός· ὅπερ ἐσήμαινε διὰ τοὺς κρίνοντας καὶ ἀναλύοντας τὰς ἰδιότητας τοῦ ὑποψηφίου των, ὅτι οὗτος ἦτον ὁ ἐκλεκτὸς τῆς ἰδίας πατρίδος καὶ τῆς Ἑλλάδος ἁπάσης, ὁ ἀπὸ τῆς μεταπολιτεύσεως διαπρεπὴς βουλευτής, ὁ πολλάκις πρωθυπουργὸς, τἀηδόνι τῆς βουλῆς, κατὰ τὴν περιπαθῶς διδομένην αὐτῷ προσωνυμίαν ὑπὸ τῶν φίλων, εἰς τῆς εὐφραδείας τοῦ ὁποίου τὰ κρυστάλλινα νάματα ἐλούοντο ἐν ἐκστάσει οἱ ἐν τῇ Βουλῇ ἀκούοντες. Ἰδιαιτέρως δὲ διὰ τὸν Ἀποστόλην ἦτο ἐκεῖνος χάριν τοῦ ὁποίου ἅπαξ ἐμαχαιρώθη καὶ ὁσάκις ἔστησε καυγᾶν, εὐχαρίστως δὲ τὰ πάντα ἐθυσίαζεν, οὐχὶ θαμβούμενος ἐκ τοῦ βουλευτικοῦ ἀξιώματος ἢ τῆς πρωθυπουργικῆς χάριτος, οὐδ’ ἐκ τῆς κοινῆς ὁμολογίας ὅτι μόνος αὐτὸς ἐργάζεται πρὸς δόξαν τοῦ τόπου, — ἡ διάνοια τοῦ Ἀποστόλη δὲν ἀνεπτεροῦτο μέχρι τῶν αἰθερίων ζωνῶν τοιούτων σκέψεων· — τὰ πάντα ἐθυσίαζεν εἰς αὐτὸν μόνον καὶ μόνον, ὡς θὰ ἔλεγεν εἰς τὸ ἀφελὲς ἰδίωμά του, διότι ὁ Ἀριστάρχης ἦτο «λεβέντης, λαμπρὸς ἄνθρωπος, καὶ τὸν εἶχε μέσ’ ’ςτὴ καρδιά του», ἀπαράλλακτα ὡς θὰ ἔλεγεν ἐρωτώμενος περὶ τοῦ κυρίου Χρύση, τοῦ ἑτέρου τῶν ὑποψηφίων ὅτι «δὲν τὸν χωνεύει, τὸν ἔχει μέσ’ ’ςτὸ στομάχι του.» Ὡς ὑπὸ ποιητικοῦ τινος θρύλου ὁ κύριος Ἀριστάρχης παρίστατο μέγας καὶ ἔκλαμπρος πρὸ τῶν πνευμάτων καὶ αὐτῶν ἔτι τῶν ἀντιθέτων, ἐνῷ ὁ κύριος Χρύσης, μεθ’ ὅλην τὴν αἴγλην τοῦ χρυσίου του, παρέμε-
