Ἐκεῖ ποῦ τρέχεις χαροπὰ
Τρελλούτσικη μικρή μου,
Δὲν θαὕρῃς μιὰ νὰ σ’ ἀγαπᾷ
Καρδιὰ σὰν τὴν δικὴ μου,
Ἐδῶ π’ ἀγαπηθήκαμε,
Ἀγάπη μου κ’ οἱ δυό,
Ἐδῶ καὶ ἂς πεθάνουμε
Στὸ ἴδιο τὸ χωριὸ
Στὸ ἴδιο τὸ χωριό.
Ματάκια γλυκὰ καὶ σγουρά μου μαλλιά.
Ποῦ εἴχατε τόση μαγεία γιὰ μένα,
Ποῦ εἶχα ἀμέτρητα πάρει φιλιά,
Φιλιὰ στὸ σκοτάδι τῆς νύκτας κλεμμένα,
Ματάκια γλυκὰ καὶ μαλλιά μου ξανθὰ,
Ποιὸς τώρα σιμά σας τῆς νύχταις μεθᾷ;
Ματάκια γλυκά καὶ σγουρά μου μαλλιά,
Ποῦ τώρα σᾶς ἔχει ἡ μοῖρα ριχμένα;
Ποιὸς ξέρει ποιὰ χείλη μεθοῦν σὲ φιλιά,
Ποιὰ τώρα σᾶς βλέπουν ματάκια κλαμμένα!
Ἄχ, ὅποιος κι’ ἂν εἶναι, ἀγάπη γλυκειά μου
Ποτὲ δὲν θὰ ἔχουν ποτὲ τὴν φωτειά μου.
Ματάκια γλυκὰ καὶ σγουρά μου μαλλιά,
Ποτὲ δὲν θαυρῆτε στὸν κόσμο κανένα,
Νὰ ἔχῃ τραγούδια, παλμοὺς καὶ φιλιὰ
Μονάχα γιὰ σᾶς τὰ φτωχὰ φυλαγμένα;
Στοῦ κόσμου τὴν μαύρη αὐτὴ ἐρημιά,
Ὑπῆρχε γιὰ σᾶς μοναχὰ μιὰ καρδιά,
Μὰ τρίμματα γίνεται κι’ αὐτὴ τρομασμένη
Σὰν βάρκα ποῦ θάλασσα κτυπᾷ μανισμένη.
Ἀθήνῃσι τῇ 15 Αὐγούστου 1887.
Θεοδ. Βελλιανιτησ
