σούτῳ περιπαθές, ὥστε ὑπὸ συγκινήσεως καταληφθεῖσα, προσήλωσα ὅλην τὴν προσοχὴν μου ὅπως ἀκροασθῶ. Καὶ ἀληθῶς ὁ φλοῖσβος ἐκεῖνος παρηκολούθει ἐλαφρῶς φωνὴν καθαρὰν καὶ νεανικήν, ἥτις διὰ μυρίων μελῳδικωτάτων τόνων, ὁτὲ μὲν ἀνεπαισθήτως ὑψουμένη, ὁτὲ δὲ μετ’ εὐστροφίας ἀκατανοήτου συγχεομένη μετὰ τῶν ὑδάτων, ἀπετέλει ἁρμονίαν αἰθέριον· ἀλλ’ ἡ ἁρμονία ἐκείνη ἦτο τοσοῦτον παραπονετικὴ, ὥστε ὑπὸ τοῦ πόθου τοῦ ν’ ἀνακαλύψω τὴν ᾄδουσαν, ἀκουσίως πως ἑλκομένη, ἐπροχώρησα βήματά τινα πρὸς τὸ μέρος ὅθεν ἤρχετο ἡ φωνή. Ὁποία ὅμως ὑπῆρξεν ἡ ἔκπληξίς μου, ὅτε διὰ μέσου τοῦ φυλλώματος διέκρινα νεάνιδα καλλονῆς οὐρανίας! Κατελήφθην ἀμέσως ὑπὸ τοῦ ἐνθουσιασμοῦ ἐκείνου, ὃν αἰσθάνεταί τις πρὸ καλλιτεχνικοῦ ἀριστουργήματος καὶ ἔστην ἐν ἐκστάσει θεωροῦσα αὐτήν.
Λεπτὸς πέπλος ἐκάλυπτε τὸ αἰθέριον αὐτῆς σῶμα ἐπὶ τοῦ ὁποίου διέλαμπεν ἡ χάρις καὶ ἡ νεότης, ἀλλ’ ἐνῷ προσεπάθουν ν’ ἀνακαλύψω τὴν μυστηριώδη μαρμαρυγήν, τὴν φωτίζουσαν αὐτὸ, δὲν ἠξεύρω ὁποῖον προαίσθημα μ’ ἔκαμε νὰ ἐννοήσω ὅτι ἡ σεμνὴ ἐκείνη καλλονὴ δὲν ἀνῆκεν εἰς τὰς διαβατικὰς τοῦ κόσμου τούτου ὑπάρξεις, ἀλλὰ κάτοικος ποιητικοῦ τινος καὶ ἀειθαλοῦς κόσμου, εἰς τοὺς μυστηριώδεις ὠκεανοὺς τῆς φαντασίας πλανωμένη, ἔθεσε πρὸς στιγμὴν τὸν ἐλαφρὸν αὐτῆς πόδα ἐπὶ τῆς Ἀθηναϊκῆς πεδιάδος, ὅπως διαλύουσα αἴφνης τὰ σκότη τῆς λήθης, διαχύσῃ τὸ φέγγος ἀθανάτων καὶ προσφιλῶν ἀναμνήσεων! Ἀφελῶς καὶ μετὰ χάριτος ἀπαραμίλλου πρὸς τὸν ῥύακα κεκλιμένη, ἐκράτει ἀνὰ χεῖρας ὑδρίαν ἀφ’ ἧς κατέρρεε τὸ ὕδωρ τῆς πηγῆς ἐκείνης, ὅπερ ἀφρίζον κατέβρεχε τοὺς λεπτοφυεῖς αὐτῆς πόδας καὶ παρηκολούθει μετὰ ταῦτα τὸν ῥοῦν του ἐπὶ τῆς χλόης.
Ἀλλὰ μόλις ἤκουσε τὸν κρότον τῶν βημάτων μου, ἐστράφη ἀνησύχως ζητοῦσα νἀνακαλύψῃ τὸν τολμῶντα νὰ διαταράξῃ οὕτω πως τὸ ᾆσμά της· ὁ δὲ θαυμασμός μου ηὔξησε τότε ἔτι μᾶλλον ὅτε μοὶ ἀπεκαλύφθησαν οἱ χαρακτῆρες τῆς μορφῆς της. Τὸ ἦθός της ἐνέφαινε τὴν δειλίαν τῆς παιδικῆς ἀφελείας, ἐνῷ εἰς τὸ ἐμβριθὲς καὶ βαθὺ αὐτῆς βλέμμα διέκρινέ τις σκιὰν μελαγχολίας καθωραΐζουσαν ἔτι μᾶλλον τὴν εὐγενῆ ἐκείνην φυσιογνωμίαν.
