τοῦ λαοῦ. Φειδωλότατος ἔσο ἐπαίνων ὑπὲρ ὑπαλλήλων, ἐκτὸς ἐν περιπτώσει καθ’ ἣν διὰ τῆς διαγωγῆς του ὑπάλληλός τις ἤθελε φανῇ ἀξιώτατος ἐπαίνων, ἀλλά, τὸ ἐπαναλαμβάνω, καὶ τότε μετὰ πολλῆς μετριότητος τοὺς ἐπαίνους. Ἐπίσης ἄπεχε κατηγοριῶν κατὰ ὑπαλλήλων, ἐκτὸς ἂν ἀποδεδειγμένως ὑπάρχουν λόγοι κατηγορίας. Ἐννοεῖς ἐκ τούτων ὅτι καὶ τὰς ἔξωθεν στελλομένας διατριβὰς δὲν πρέπει νὰ δέχησαι, ἐκτὸς ἂν εἶναι εὐσχημότατα γεγραμμέναι.»
Φύσα δροσάτο, μαλακὸ καὶ μυρωμένο ἀγέρι
Καὶ μιὰ στιγμὴ σταμάτησε ’ς τ’ ἀγαπημένο ταῖρι
Ποῦ ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ τὴν ὥρ’ αὐτὴ ἑνόνει
Καὶ δυὸ καρδιὲς ἀγγελικαῖς ἡ ἀγάπη ζευγαρόνει.
Ψιθύρισέ τους μυστικὰ — κι’ ἅς εἶμαι μακρυά τους —
Πῶς ἡ ψυχή μου εἶν’ ἐκεῖ χαρούμενη σιμά τους.
Ἀστέρι μου ἂν ἤξευρες τὸν πόθο ’ς τὴν καρδιά μου
Θά ’περνες φῶς ἀπ’ τὴ ψυχὴ κι’ ἀχτῖν’ ἀπ’ τὴ ’ματιά μου
Καὶ θὰ τὴν ἔρριχνες ἐκεῖ, πονετικό μου ἀστέρι,
Κρυφὰ - κρυφὰ ’ς τὸ ζηλευτὸ κι’ ἀγαπημένο ταῖρι.
Θὰ σ’ ἔννοιωθ’ ἀπ’ τὴ λάμψι σου — κι’ ἂς εἶμαι μακρυά τους —
Πῶς ἡ ψυχή μου εἶν’ ἐκεῖ καὶ βλέπει τὴ χαρά τους.
Πουλί μου ταξειδιάρικο ποῦ τριγυρνᾷς ’ς τὰ ξένα
Πέτα καὶ τώρα μιὰ στιγμὴ χαρούμενο γιὰ μένα,
Κι’ ἂν ’βρῇς ’ς τὸ δρόμο σου ἐκεῖ τ’ ἀγαπημένο ταῖρι
Θέλω ἡ γλυκειά σου ἡ λαλιὰ τραγοῦδι νὰ τοὺς φέρῃ.
Θὰ ’νοιώσουν ’ς τὸ τραγοῦδί σου — κι’ ἂς εἶμαι μακρυά τους —
Πῶς ἡ καρδιά μου εἶν’ ἐκεῖ καὶ ψέλνει τὴ χαρά τους.
Ἐκ Σύρου, Ἰούνιος 1887.
Κ. Φ. Σκοκοσ
