Τοιαύτην φέρει ἐπιγραφὴν ἔγγραφόν τι τοῦ μακαρίτου δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Λεβίδου, τοῦ γνωστοῦ συντάκτου τῆς Ἐλπίδος, ἀπευθυνόμενον πρὸς τὸν Γρηγόριον Καμπούρογλουν, ἐπίσης δημοσιογράφον, συντάσσοντα τότε τὴν Πατρίδα καὶ εὑρισκόμενον εἰς χεῖρας τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, τοῦ φίλου κ. Δημητρίου Γρ. Καμπούρογλου.
Οἱ δύο οὗτοι ἀοίδιμοι δημοσιογράφοι συνεδέοντο — πρᾶγμα σπάνιον ἐν Ἑλλάδι — διὰ στενῆς φιλίας, καίτοι πάντοτε σχεδὸν ἦσαν ἀντίθετοι εἰς τὰς πολιτικὰς δοξασίας. Ὁσάκις δὲ ὁ εἷς ἦτο ἠναγκασμένος νὰ καταλίπῃ ἐπί τινα χρόνον τὰς Ἀθήνας ἀνέθετε τῷ ἑτέρῳ τὴν περὶ τοῦ φύλλου αὐτοῦ φροντίδα καὶ τὴν σύνταξιν.
Ὅτε ποτὲ ὁ κ. Λεβίδης ἀπῆλθεν εἰς Παρισίους χάριν τῆς πασχούσης ὑγείας του ἀνέθηκε τὴν διεύθυνσιν καὶ τὴν σύνταξιν τῆς Ἐλπίδος τῷ Γρ. Καμπούρογλῳ, ἀφεὶς αὐτῷ καὶ ἐγγράφους ὁδηγίας, ἐξ ὧν δημοσιεύομεν κατωτέρω τὸ μᾶλλον ἐνδιαφέρον μέρος, ὅπως γνωστὸν καταστῇ πῶς οἱ τότε δημοσιογράφοι ἐνόουν νὰ ὑπερασπίζωσι τὴν Κυβέρνησιν καὶ ὅταν ἀκόμη ἦσαν τὰ ἐπίσημα αὐτῆς ὄργανα, καὶ ἐν γένει ποίας ἰδέας εἶχον περὶ τῶν δημοσιογραφικῶν καθηκόντων αὐτῶν. Ἰδοὺ ἡ ἐφεξῆς τοῦ λόγου περικοπή.
«Ὡς ὁδηγὸν κατὰ τὴν σύνταξιν θέλετε ἔχει πρὸ παντὸς τὴν ἀρχὴν ταύτην «Ὑπερασιπίζου τὴν Κυβέρνησιν κατὰ πάσης συκοφαντίας καὶ κατὰ παντὸς ψεύδους, ὡς ἐπίσης καὶ πᾶν μέλος τῆς Κυβερνήσεως, ἰδίως ἂν προσβληθῇ· ἀλλ’ ἄπεχε ἐπαίνων μὴ πρεπόντων, ἄπεχε τῆς ὑπερασπίσεως μέτρων μὴ ὑπερασπίσεως ἀξίων, καὶ ἀπόφευγε, ὅσον τὸ δυνατὸν, νὰ ὁμιλῇς περὶ προσώπων.» Νὴ μὴν ἀμελῇς οὐδεμίαν περίπτωσιν, νὰ διατηρῇς τὸ πνεῦμα τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν θρόνον μεταξὺ
