Ἐν Ἀθήναις, τῇ 10 Αὐγούστου 1887.
- Ἀξιότιμε φίλε Κύριε Σκόκε!
Ἐπεχείρησα πέρυσιν, ὑπὸ σοῦ παρορμηθείς, νὰ γράψω πραγματείαν ἀφορῶσαν εἰς τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα τῶν Μανιατῶν. Δυστυχῶς δὲ τὸ ἔργον δὲν συνεπληρώθη ἔκτοτε, ἐμοῦ περὶ ἄλλα βιοποριστικώτερα ἀσχολουμένου, δεομένου δὲ πρὸς τοῦτο εὐκαιρίας. Ἀνταποκρινόμενος ἐν τούτοις ἀτελῶς εἰς ἀναληφθεῖσαν ὑποχρέωσιν, σοὶ ἀποστέλλω διὰ τὸ ἡμερολόγιον τὴν ἱστορικὴν εἰσαγωγὴν τῆς πραγματείας, ἐλπίζων ὅτι θὰ παράσχω εἰς τοὺς ἀναγνώστας αὐτοῦ τοιούτῳ τρόπῳ ἀρεστόν, ὅπως δήποτε, καὶ ἐνδιαφέρον ἀνάγνωσμα.
Π. Κανελλίδης.
ἱ νεώτεροι Ἕλληνες διαφέρουσι προφανῶς τῶν ἀρχαίων. Ἐν παντὶ οἱ ἀρχαῖοι πρωτότυποι, ἠρεύνησαν πολυειδῶς τὰ τοῦ κόσμου, ζητοῦντες σοφίαν· ἀνέπτυξαν τοῦ καλοῦ τὸ αἴσθημα, ἀνῆλθον ἐν τοῖς ἔργοις τῆς διανοίας εἰς ἀνυπέρβλητον ὕψος καὶ ἐδημιούργησαν ἀριστοτέχνημα πολιτισμοῦ, φωτίζον ἔκτοτε τὴν ἀνθρωπότητα δίκην φωτεινοῦ μετεώρου. Ἀπ’ ἐναντίας, οἱ νεώτεροι ἀκολουθοῦντες ἐν τῷ βίῳ των ἀντίθετον ὁδόν, ἀποτελοῦσι τὸν ἀντίποδα τῆς προγονικῆς εὐδοξίας. Ἀποξενούμενοι τῆς σπουδῆς καὶ τῶν τέρψεων τοῦ ἐθνικοῦ βίου, ἐπιδιώκουσι τὴν προσοικείωσιν ἀλλοτρίων ἠθῶν, ἰδεῶν καὶ παραδόσεων· οὕτω δὲ ἀποξηραίνεται ἐν αὐτοῖς τὸ νάμα τῆς ζωῆς, καὶ ἡ τυφλὴ μίμησις, νοσογόνος αἰτία ἠθικοῦ θανάτου καὶ πνευματικῆς ἀποχαυνώσεως, ἀποδεικνύει ἄγονον τὸν νοῦν καὶ διαφθείρει τέλεον τὴν αἴσθησιν τοῦ ἐν τῇ τέχνῃ καλοῦ. Περιφρονοῦντες τὰ οἰκεῖα, παραβλέπουσι τὰ πρὸ ποδῶν· πυρέσσουσα δὲ φαντασία, ἐλαυνομένη ὑπὸ τοῦ πολυπράγμονος, ἀρύεται τὴν εὐγλωττίαν ἀπὸ μυθιστοριῶν, καὶ συλλέγει ἀπὸ παρομοίων ταμείων θησαυροὺς ἀσόφου κακοδαιμονίας.
Ὑπάρχει ἐν Ἑλλάδι χώρα ἀξία σπουδῆς, ἀγνοουμένη ὑπὸ τῶν νεωτέρων Ἑλλήνων, κειμένη δὲ εἰς ἐσχατιάν τινα τοῦ
