«τὸ ἴπαρ καὶ δύο τραύματα περὶ κοντακίου ὄστε ἡ θεραπεία του εἰναι τριάκοντα ἠμερὼν καί ἔλα τῶν ἐννενήκοντα.» Ὁ ἰατρὸς ἐπληρώθη δρ. 3 διὰ τὴν ἔκθεσιν.
Μετὰ τοῦτο παρεκλήθη ὁ διδάσκαλος διὰ νὰ γράψῃ τὴν μήνυσιν, ἧς ἀντίγραφον δὲν ἠδυνήθην δυστυχῶς νὰ λάβω· ἔμαθον δὲ μόνον, ὅτι ἐσημείωσεν ἐν αὐτῇ ἐπὶ τὸ τραγικώτερον, ὅτι αὐτὰ δὲν γίνονται οὔτε εἰς τὴν Νορβηγίαν!!
— Ὦ λίθοι κεκράξατε! Ὤ, ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη! Ὤ, νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέστη!.. Φτύστε, μωρέ, τὸ παιδί μου!… ἠκούσθη αἴφνης συγκεχυμένη ἐπιφώνησις πολιοῦ γέροντος. Ἦτο ἡ φωνὴ τοῦ πατρὸς τοῦ διδασκάλου, ὅστις μετ’ ἐνθουσιασμοῦ ἀπεθαύμαζε τὴν λογιότητα τοῦ υἱοῦ του, ἀναγινώσκοντος τὴν μήνυσιν.
— Παράξενος εἶσαι, γεροσυμπέθερε, τῷ παρατηρεῖ πονηρός τις ὁμῆλίξ του. Τίνος θὰ μοιάσῃ;… τὸ μῆλο θὰ πέσῃ ἀποκάτου ἀπὸ τὴν μηλιά!
Λαβὼν τὴν ἔκθεσιν καὶ μήνυσιν, ἔτι δὲ καὶ συστατικὴν ἐπιστολὴν τοῦ παρέδρου πρὸς τὸν βουλευτὴν τῆς Ἐπαρχίας, ὁ γέρων Τόσκας ἀνεχώρησε τὴν ἐπιοῦσαν διὰ τὴν πρωτεύουσαν αὐτῆς, διότι δὲν ἠδύνατο νὰ ἴδῃ τὸν δήμαρχόν του στενὸν συγγενῆ τοῦ εἰσπράκτορος τυγχάνοντα.
— Ποῦ θὰ μοῦ πᾶτε, παλῃόσκυλα! ἔλεγε καθ’ ἑαυτόν. Ἐδῶ ἔχουμε ἀρχὰς καὶ νόμους! Νὰ ἰδῶ τὸν Ἔπαρχον καὶ τὸν εἶδα! θὰ σᾶς ψήσω, θὰ σᾶς ξενυχιάσω, μπερμπάντιδες, ποῦ ῥημάζετε τὸν κόσμο μὲ τῂς κλεψιαῖς καὶ τῂς ἀτιμίαις σας!…
Τοιαῦτα μονολογῶν καθ’ ὁδόν, ἔφθασεν εἰς τὴν πόλιν, ὅπου ὡς ἤκουσε πρὸ πολλοῦ, ἐπεκράτει τάξις καὶ ἀσφάλεια ἐξαίρετος.
Χάριν μικρῶν ἐξόδων εἶχε λάβει μεθ’ ἑαυτοῦ πρὸς πώλησιν τρεῖς ὀκάδας βουτύρου. Ἅμα εἰσελθὼν εἰς τὴν πόλιν εὗρεν ἀγοραστὴν παντοπώλην τινὰ μεθ’ οὗ τὸ συνεφώνησεν· ἀλλ’ ὁ ἐπὶ τοῦ δημοτικοῦ φόρου τοῦ στατῆρος, ζυγίσας αὐτό, εἶπεν, ὅτι εἷνε τέσσαρες ὀκάδες καὶ ἐζήτησε τὸν ἀνάλογον φόρον.
— Τρεῖς ὀκάδες μοναχὰ εἷνε, παιδί μου! τῷ ἀπήντησεν ὁ ἀγαθὸς Τόσκας, ἀγνοῶν ὁ ἀτυχὴς ὅτι δὲν εἶνε φρό-
