ἀλληλοκτόνουν οἱ ἐλεύθεροι πολῖται ἢ ἐτσακίζοντο ’ς τὸ ξύλον ὑπὸ τῶν δημοσίων ὀργάνων χάριν τοῦ νόμου καὶ τῆς δημοσίας τάξεως, εἶχε σχηματίσει τόσῳ συγκεχυμένην ἰδέαν περὶ τῆς θρυλουμένης αὐτῆς ἐλευθερίας, ὥστε τὴν ἐφαντάζετο ὥς τινα αἱμοχαρῆ Ἐριννύν, ὁμοίαν πρὸς τὰ παραμύθια τῆς μάμμης του, ἔτρεμε δὲ καὶ ἐσταυροκοπεῖτο καὶ ηὔχετο εἰς τὸν πανάγαθον Θεὸν νὰ μὴ ἀξιωθῇ ποτε νὰ συναντήσῃ αὐτὴν κατὰ πρόσωπον.
Ἠγνόει ὅμως ὁ ἀγαθὸς τῶν ὀρέων κάτοικος, ὅτι ἦτο φεῦ! ἑκὼν ἄκων καὶ αὐτὸς ἐλεύθερος συνταγματικὸς πολίτης, χρεωστῶν τὴν ψῆφον του εἰς τὸν κομματάρχην τῆς περιφερείας καὶ τὴν ῥάχιν του εἰς τοὺς χωροφύλακας, καὶ ὅτι ἑπομένως ὤφειλε καὶ αὐτὸς μίαν ἡμέραν νὰ γευθῇ τῶν καρπῶν καὶ νὰ ὑποστῇ τὰ ἀγαθὰ τοῦ πολυθρυλήτου Συντάγματος…
Ἀλλὰ πρὸ τούτου ἔζη βίον φυσικώτατον, ὡς οἱ θάμνοι τῶν βουνῶν, ὅλον δὲ τὸ εἰδύλλιον τῆς εὐτυχίας του συνίστατο εἰς τὸν ἐκ κριθῆς ἢ ἀραβοσίτου ἄρτον του, τὸ ἄροτρόν του, τὸ μικρόν του ποίμνιον, τὴν φλογέραν του, τὴν καλύβην του, τὴν σύζυγόν του καὶ τὴν ὑστερότοκον κόρην του, ἐπιζήσασαν ἓξ ἄλλων τέκνων, δροσερὰν εἰκοσαέτιδα καλλονήν. Ἡ δὲ προσφιλεστέρα του κοινωνία ἦτο ὁ ἱερεύς, ὁ διδάσκαλος καὶ ὁ πάρεδρος τοῦ χωρίου.
Ὑπὸ τοιούτους ὅρους ἀμεριμνησίας καὶ ἁπλότητος, ὑπὸ τοὺς ὁποίους φιλοτεχνεῖτε σεῖς οἱ ποιηταὶ καὶ λογογράφοι τῶν πόλεων τὰ θελκτικώτερα φανταστικὰ εἰδύλλια περὶ τοῦ ἕλληνος ἀγρότου, θὰ νομίζητε ἴσως καὶ τὸν Τόσκαν μακάριον καὶ θὰ τὸν ζηλεύητε πολλοί, ὅσοι βαρυνόμενοι τὸν θόρυβον καὶ τὸν κόρον τῆς πρωτευούσης, ἀποδημεῖτε ἐνίοτε διὰ τῆς φαντασίας καὶ πλάττετε καὶ ποθεῖτε τὰ θέλγητρα τῆς ἀγροτικῆς ζωῆς. Καὶ ὅμως ἀγνοεῖτε ὁπόσαι ἄκανθαι περιβάλλουσι καὶ αὐτὰ τὰ κρίνα τῶν βουνῶν καὶ ὅτι ὁ χωρικὸς ἐν Ἑλλάδι, ὁ συνταγματικὸς αὐτὸς Παρίας, ὁ ἀποτελῶν ἕνα τῶν κρίκων τῆς ἁλύσεως, ἥτις καλεῖται εὐνομουμένη ἑλληνικὴ πολιτεία, παρέχει μὲν ὕλην ἐμπνεύσεως εἰς τοὺς ποιητὰς καὶ τοὺς εἰδυλλιακοὺς μυθιστοριογράφους, ἀλλὰ παρέχει ἀφθονωτέραν τοιαύτην καὶ εἰς τοὺς χωροφύλακας, τοὺς εἰσπράκτορας, ἀποσπασματάρχας κτλ., οἱ ὁποῖοι δύνανται νὰ μαρτυρήσουν ὅτι
