V. Hugo.
αθ’ ἣν ἐποχὴν συνέβησαν τὰ γεγονότα, ἅτινα θὰ σᾶς διηγηθῶ, ὁ Τόσκας ἦτο ἤδη γέρων. Τέκνον τοῦ
λαοῦ εἶχε γεννηθῆ εἰς ἀπόκεντρόν τι χωρίον τῆς Πελοποννήσου, δούλης ἔτι, ἐκ γονέων πτωχῶν, ἀνατραφεὶς μὲ τὰς ἰδέας τοῦ καιροῦ ἐκείνου, ἁγνὸς ἐν πᾶσιν, κατά τε τὴν ἐθνικότητα, τὰ ἤθη, τὸ ἔνδυμα, τὴν γλῶσσαν, τὸ θρήσκευμα καὶ τὸν κοινωνικὸν ἐν γένει βίον. Οὐδέποτε ἔμαθε γράμματα, διότι τὰ φῶτα τοῦ δημοτικοῦ σχολείου μόλις πρὸ ὀλίγων ἐτῶν εἶχον φθάσει μέχρι τοῦ πατρικοῦ του χωρίου, πτωχὸς δὲ ὢν εἶχε παιδιόθεν προσκολληθῆ εἰς τὸ ἄροτρον τοῦ Ἡσιόδου. Κατὰ τὴν ἐπανάστασιν, ἥτις τὸν εὗρε δεκαπενταετῆ, ἠκολούθησε διὰ βοηθητικὰς ὑπηρεσίας ἑλληνικόν τι στρατόπεδον, χωρὶς νὰ ἐγείρῃ καὶ αὐτὸς κατόπιν ἀξιώσεις ἀγωνιστοῦ, ἀπαιτῶν προικοδοτήσεις ἐθνικῶν γαιῶν, γαλόνια ὑποστρατήγου ἢ ἀξίωμα ὑπασπιστοῦ τοῦ βασιλέως.
Καὶ εἶχε μὲν μάθει βραδύτερον, ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἀπέκτησε Σύνταγμα καὶ ἐλευθερίας, ἀλλ’ ὁ Τόσκας πλὴν τοῦ ἀνοικτοῦ ἀέρος, τοῦ ἐλευθέρου οὐρανοῦ καὶ τῆς κύκλῳ ἀναπεπταμένης φύσεως, οὔτε ἐννόει οὔτε ἐπεθύμει ἄλλην ἐλευθερίαν. Ὅταν δὲ μάλιστα ἔφθανε κἄποτε εἰς τὰς ἀκοάς του, ἐκ διηγήσεων τοῦ παρέδρου ἢ τοῦ ἀποσπασματάρχου κανενὸς μεταβατικοῦ, ὅτι ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς συνταγματικῆς ἰσότητος ἐδολοφονεῖτο ὁ Καποδίστριας καὶ ἐξεθρονίζετο ὁ Ὄθων, καὶ
