ἱ Στενημαχιῶτοι εἶναι κατ’ ἐξοχὴν ἀμπελουργοί. Τὸ κύριον προϊὸν τοῦ τόπου των εἶναι αἱ σταφυλαί, ἐξ ὧν παράγεται ἀφθονώτατος οἶνος, ἐκ δὲ τῶν στεμφύλων αὐτῶν οἰνόπνευμα. Πᾶς κάτοικος τοῦ Στενημάχου κέκτηται ἀμπελῶνα. Ὅλα τὰ πέριξ τῆς πόλεως καὶ αἱ πλευραὶ τῶν πρὸς νότον καὶ δυσμὰς ὀρέων μέχρις αὐτῶν τῶν κορυφῶν εἶναι κατάφυτα ὑπὸ ἀμπελώνων, περιεχόντων συνήθως καὶ διάφορα ὀπωροφόρα δένδρα, ἰδίως ῥοδακινέας καὶ κερασέας, ἔτι δὲ συκομωρέας διὰ τὴν μεταξοσκωληκοτροφίαν. Ἅπασαι δὲ αἱ ἐργασίαι τῶν κατοίκων σχετίζονται μὲ τὴν ἀμπελουργίαν· διότι κατὰ μὲν τοὺς μῆνας τῆς καλλιεργίας ἀσχολοῦνται εἰς τὰς παντοειδεῖς ἐργασίας αὐτῶν, εἰς τὸ φυτεύειν, σκάπτειν, κλαδεύειν, καθαρίζειν, παραβάλλειν καταβολάδας, βλαστολογεῖν, τρυγεῖν, κτλ. κτλ.· μετὰ δὲ ταῦτα εἰς τὴν ἐκποίησιν τοῦ οἴνου, τοῦ οἰνοπνεύματος καὶ τοῦ ὄξους, τὰ ὁποῖα διὰ τῶν ἡμιόνων ἐντὸς βαρελίων κομίζουσι μακρὰν ἀνὰ τὴν Θρᾴκην καὶ εἰς τὴν Βουλγαρίαν.
Ἡ ἄμπελος προσέτι ἀποτελεῖ τὴν παγίαν περιουσίαν τοῦ Στενημαχιώτου καὶ τὴν βάσιν τῆς οἰκονομικῆς αὐτοῦ πίστεως. Οἱ πλεῖστοι τοὺς ἐννέα τοὐλάχιστον μῆνας τοῦ ἐνιαυτοῦ ζῶσιν εἰς βάρος τῆς μελλούσης ἐσοδείας τῶν ἀμπελώνων των· τοῦτο δὲ δυστυχῶς ἐγίνετο παρά τισι δανεισταῖς πηγὴ καταχρήσεων, καθ’ ὅσον μάλιστα ὅλαι αἱ μικραὶ συναλλαγαὶ ἐτελοῦντο καλῇ τῇ πίστει, ὁ δανειστὴς μόνον ἐσημείωνεν εἰς τὸ κατάστιχόν του τὰ εἰς διαφόρους δόσεις παρεχόμενα ἐλάχιστα πολλάκις χρηματικὰ δάνεια διὰ τὰς καθημερινὰς ἀνάγκας τοῦ πελάτου του. Ἡ ἰδέα τῆς ἰσότητος εἶναι βαθέως ἐγκεχαραγμένη εἰς τὸ πνεῦμα
