Πές μου, τριανταφυλλάκι μου, ἐρωτικὸ λουλοῦδι,
Ποῖο μοῦ φέρνεις μήνυμα, ποιὸ μαγικὸ τραγοῦδι,
Ἀπ’ τῆς ψυχῆς μου τὴν ψυχὴν ’σὲ μένανε σταλμένο;
Τί κρύβεις μέσ’ ’στὰ φύλλα σου; ποιὸ μυστικὸ γραμμένο
Μὲ τὴν ἀκτίνα τῆς ματιᾶς ἢ τῶν χειλιῶν τὸν τύπο;
Μοῦ φέρνεις ’στὰ μπουμπούκια σου καμμιὰ χαρὰ κλεισμένη,
Ἢ κομπλιμέντο ἄχαρο, παρηγοριὰ χαμένη;
’Στὴ μπουτονιέρα τοῦ κορσὲ ποῦ ἤσουν φυτρωμένο
Σἄ νἄσουν ἀπ’ τὰ ῥοδαλὰ τὰ χείλη της πεσμένο,
Τί εἶδες μεσ’ ’στοῦ κόρφου της τὸ ἱερὸ τὸ θεῖο;
Τί ἄκουσες εἰς τῶν παλμῶν τ’ ἀλάθητο μαντεῖο;
Ποιὰ μυστικὰ ἀνακάλυψες εἰς τὰ στενάγματά της;
Ποιοὺς λογισμοὺς ἐδιάβασες ’στὰ μαγικὰ ὄμματά της;
’Πές μου αἰσθάνθη τὸ φιλὶ πὤστειλα μὲ ζεφύρια;
Τῆς εἶπαν τὴ λατρεία μου τὰ λούλουδα τὰ μύρια;
Τ’ ἀδέρφια τῶν ὀμμάτων της, τ’ ἀστέρια, μεσιτέψαν
Γιὰ ’μένανε, συμπάθεια ’λίγη δὲν τῆς γυρέψαν;
Τὰ τόσα μου παράπονα τῆς τἄφερε τ’ ἀέρι;
Τὸν πόνο πὄχω ’στὴν καρδιὰ τὸν ἔμαθε; τὸν ’ξέρει;
’Πές μου γιατρειά μου σ’ ἔστειλε; πῶς ἔρχεσαι; τί εἶδες;
Ποῖες μοῦ φέρνεις μυστικὲς παρηγοριὲς καὶ ἐλπίδες;....
Σιγᾶς;… Ναί;… Μὰ τὰ φύλλα σου ’στὴ μυστική τους γλῶσσα
Μοῦ λέν’ παρηγορητικὰ γλυκὰ λογάκια τόσα!
- Ἐν Ἀθήναις, τῇ 11 Ἰουνίου 1887.
Δημ. Μπενη Ψαλτησ
