κλειώμενος εἰς τὰ ὑπόγεια πρὸς ἀναζήτησιν τοῦ ἀποχωρητηρίου, τοῦθ’ ὅπερ συμβαίνει εἰς τὰς πλείστας οἰκίας τῆς Λευκάδος…»
Ἕτερός τις δύναται νὰ ὀνομασθῇ κ. Διατί. (Ἀκούσατε):
«… Διατὶ ἡ ἐν τῷ ξενοδοχείῳ διαμονὴ νὰ παρέχῃ τόσας στιγμὰς εὐτυχίας; Διατί; Διατί;
«Δὲν γράφω τίποτε.... Διατί;
(Αὐθημερόν) Δ. Π.
«Μὴ ζητήσης, ὦ διαβάτα, νὰ μάθῃς διατί δὲν δύναμαι νὰ ἐκφρασθῶ. Ἢ εὐτυχία μεγάλη συνέβη ἢ ἄλλο τι. Διατί;…«
Δ. Π.
Τοιαῦτα καὶ παραπλήσια τὰ ἐν τῷ πρωτοτύπῳ τούτῳ βιβλίῳ· ἐκ τῶν δειγμάτων δὲ τούτων δύνασαι νὰ συμπεράνῃς, τὰ λοιπά· ὑπάρχουσιν ἀπαντήσεις ἄλλων, ἀνασκευαὶ κρίσεων, εἰρωνεῖαι γραπταὶ μεταξὺ τῶν γραψάντων, τὸ δὲ sublime εἶνε ὅτι καὶ αὐτὸς ἐπὶ τέλους ὁ κ. Μεγαγιάννης ἠναγκάσθη νὰ γράψῃ καὶ συλλήβδην πρὸς ὅλους ν’ ἀποταθῇ ζῶντας καὶ νεκροὺς τοὺς ἐν τῷ βιβλίῳ ὑπογεγραμμένους. Εἷνε εἶδος εὐχαριστιῶν διὰ τοὺς ζῶντας, συγχωροχαρτίων διὰ τοὺς ἀποθανόντας, τὸ ἑξῆς:
«… Ὁ ἄνωθεν κ. Ἀπ. ἦτο ὁ τελευταῖος ξένος ὅπου ἐκάθησεν εἰς τὸ οἰκιακὸν ξενοδοχεῖον, τὸ ὁποῖον μετακομίζεται αὔριον εἰς ἕτερον ὀσπήτιον μετὰ 14 ἔτη ὅπου εἶχα τὸ ὀσπήτιον τοῦτο. Εὔχομαι δὲ εἰς τοὺς εὑρισκομένους εἰς τὸ παρὸν βιβλίον ὑγείαν καὶ εὐτυχίαν, εἰς δὲ τοὺς ἀποθανόντας, ὁ θεὸς νὰ τοὺς συγχωρήσῃ.»
Ἤδη θέλεις μ’ ἐρωτήσει ἐὰν καὶ τί ἔγραψα καὶ ἐγὼ εἰς τὸ βιβλίον τοῦτο τοῦ ἀξιολόγου γέροντος κ. Μεγαγιάννη μετὰ τοιαύτην ἐπ’ αὐτοῦ μελέτην, τί ἄλλο εἰ μὴ ὅτι τὸ μόνον ὅπερ εὗρον ἐν τῷ ξενῶνι, ἢ οἰκιακῷ ξενοδοχείῳ ἢ οἴκῳ αὐτοῦ ἦτο τὸ βιβλίον τοῦτο μὲ τὸ ὁποῖον ἐπέρασα εὐχαρίστως ὥρας τινὰς τῆς ἐν Λευκάδι διαμονῆς μου.
Τιμ. Αμπελασ.
