Ἐνταῦθα κἄτι σπάνιον, ὦ ξένε, θέλεις εὕρει,
Τιμήν, τὰ ἄλλα μὴ ζητεῖς, ταχέως θὰ παρέλθουν!
Κἀγὼ σὺν τοῖς ἄλλοις
Μικροῖς τε καὶ μεγάλοις
Δὲν δύναμαι παρὰ νὰ εὐχαριστήσω
Καὶ νὰ τὸν καλοκαρδίσω
Τὸν κύριον Μεγαγιάννην…
Οὗτος ἔθηκε καὶ δύο σφραγίδας παρὰ τὴν ὑπογραφὴν του!
Ὅταν, ὦ ξένε, ἀποδημῶν
Εἰς τὴν Λευκάδα φθάνῃς,
Ἐρώτησον μετὰ σπουδῆς
ποῦ εἶν’ ὁ Μεγαγιάννης.
Εὐθὺς θὰ εὕρῃς γέροντα
Σεβάσμιον, σπουδαῖον,
ξένους ξενίζοντα καλῶς
καὶ ὄχι ἀγοραῖον.
Ἡ Σαπφὼ δὲν ἔμεινεν ἀμνημόνευτος ἐν τῷ βιβλίῳ τοῦ κ. Μεγαγιάννη. Διάφοροι γράφοντες τὰς περὶ Λευκάδος ἐντυπώσεις των ἀνέμιξαν καὶ τὸ τῆς Σαπφοῦς ὄνομα· τινὲς μάλιστα καὶ διὰ στίχων, οἷοι οἱ ἑξῆς·
’Στῆς Λευκάδος μιὰν ἀκροῦλα
ποῦ τὴν δέρνει ’μέρα νύχτα
κῦμα μὲ λευκὸ ἀφρό,
εἰς τῆς θάλασσας τὰ βάθεια
πνίγηκε γιὰ τήν ἀγάπη
ἡ ποιήτρια Σαπφώ.
Μεταξὺ τῶν στίχων ὑπάρχουσι πολλαχοῦ ἐγκατεσπαρμένα καὶ λογοπαίγνια καὶ ἐπαναλήψεις, ἐνθυμίζουσαι τὸ «Γαλανὸς αἰγιαλὸς ἐγέλα γάλα ὅλος.» Μίαν ὁλόκληρον σελίδα κατέλαβε τοιοῦτό τι, ἐξ οὗ ἀποσπῶ μέρος·
