ἣν ἀνήκει καὶ ὁ περιώνυμος Λευκάτας, ἀφ’ οὗ ἔπεσεν ἡ Ψάπφα ἢ Σαπφώ, σοὶ εἷνε, ὑποθέτω, γνωστὴ ὡς πόλις, τὸ δὲ βιβλίον τοῦ κ. Μεγαγιάννη κεῖται εἰς οἰκίαν κειμένην ἐντὸς τῆς πόλεως, περὶ ἧς ἰδίως γίνεται ἱκανὸς ἐν αὐτῷ λόγος, ἀνάγκη νά σοι εἴπω ὀλίγα, ἀπαραίτητα ἄλλως πρὸς πλήρη κατανόησιν τῶν ἐν τῷ εἰρημένῳ βιβλίῳ ἀνοστολογιῶν, περιγραφῶν, ἐντυπώσεων, μεγάλων ἰδεῶν, γνωμικῶν καὶ τῶν τοιούτων, ὧν συγγραφεὺς εἷνε οὐχὶ ὁ κ. Μεγαγιάννης, ἀλλὰ χίλιοι τοὐλάχιστον Ἕλληνες καὶ ξένοι, λογῆς λογῆς ἄνθρωποι, ὑπάλληλοι, σιτέμποροι, πρώην ὑπουργοί, διδασκάλισσαι, ἀξιωματικοί, δημοσιογράφοι, ἀνθυπολογισταὶ τῆς δεῖνα ἀτμοτελωνίδος, πλοίαρχοι, κλπ. Ὅλοι οὗτοι διελθόντες ἢ παραμείναντες χρόνον τινὰ ἐν Λευκάδι καὶ παρακληθέντες ὅπως γράψωσιν ἐν τῷ πρωτοτύπῳ τούτῳ βιβλίῳ τοῦ κ. Μεγαγιάννη τὰς περὶ τοῦ οἴκου του ἐντυπώσεις των ἔγραψαν ἄρρητ’ ἀθέμιτα, ἐξυμνοῦντες μὲν τὴν τιμιότητα καὶ καθαριότητα καὶ περιποίησιν ἣν εὗρον ἐν τῇ maison meublée τοῦ κ. Μεγαγιάννη, ἀλλ’ εἰκονίζοντες τὴν πόλιν διὰ φράσεων πρὸ τῶν ὁποίων ἀναγκάζεταί τις μηχανικῶς νὰ θέτῃ τὸ μανδύλιον εἰς τοὺς ῥώθωνας.
Ἐκεῖνο μάλιστα τὸ ὁποῖον ἰδιαιτέρως μὲ παρεκίνησε νὰ μελετήσω τὸ εἰρημένον βιβλίον εἶνε ἡ περιέργεια ἣν εἶχον νὰ ἴδω μέχρι τίνος βαθμοῦ φθάνουσιν αἱ ἀπαιτήσεις πολλῶν συγχρόνων Ἑλλήνων, ὧν τινες τὰ πάντα εὑρίσκουσιν ἄξια εἰρωνείας καὶ κακολογίας, ἐὰν δὲν ὁμοιάζωσι πρὸς τὴν κλεινὴν πρωτεύουσάν μας, ἢ ἂν δὲν βλέπωσι φανοὺς φωταερίου εἰς τοὺς δρόμους, ἢ ἓν ἢ δύο καταστήματα Μάϊφαρτ ἢ Χουτοπούλου, ἓν Σολωνεῖον, τμῆμά τι φαληρικῆς ἀκτῆς, ἢ τὸν Πλάτανον τῆς Κηφισσίας.
Πρὶν λοιπὸν ἴδωμεν τί ἔγραψαν ἐν τῷ βιβλίῳ τοῦ κ. Μεγαγιάννη οἱ Ἰδεβὶλ οὗτοι τῆς Ἑλλάδος, ἃς ἴδωμεν τί ἐπάνω κάτω εἶνε ἡ Λευκάς, ἧς δὲν ἀνταλλάσσω τινὰς παραλίους περιπάτους μὲ δύο-τρία Φάληρα καὶ δέκα τρεῖς Κηφισσίας συγχρόνως.
Ἐν πρώτοις ἀπορῶ διατί ἡ Λευκάς δὲν ὠνομάσθη ἀπ’ ἀρχῆς Πρασίνη, ἀλλὰ Λευκὰς καὶ ἔπειτα (Ἁγιὰ) Μαύρα· διότι μὲ
