φέντες μᾶλλον ἢ εἰς τὴν πάτριον, καὶ ἐκείνων ἢ τῆς Ἑλληνικῆς τοὺς γραμματικοὺς καὶ στιχουργικοὺς κανόνας εἰδικώτερον κατέχοντες, Εἰς ἐκείνους θὰ ἔλεγον ὅ,τι εἰς τὸν ἔπηλυν Ἕλληνα, τὸν κατὰ πρῶτον εἰς τὴν πατρίδα ἐπιδημοῦντα, ὅτι ἂν ἀξιῇ νὰ διαπρέψῃ πολιτευόμενος ἐν αὐτῇ, πρέπει πρὸ παντὸς νὰ σπουδάσῃ τοὺς νόμους της. Ἂν εἴχομεν Ἀκαδημίαν, — δὲν ἐννοῶ τὸ μέγαρον — εἰς αὐτῆς τὰ θεσπίσματα θὰ τοὺς παρέπεμπον ὡς πρὸς τὸ ὀρθὸν ἢ μὴ ὀρθὸν ἐν τῷ γράφειν. Ἀλλ’ ἐπειδὴ πρὸ πεντήκοντα ἐτῶν Ἀκαδημία πρόκειται μὲν νὰ ἱδρυθῇ ἀλλὰ δὲν ἱδρύεται, καὶ ἀγνοῶ ἂν θὰ ἱδρυθῇ μετ’ ἄλλα πεντήκοντα, περιορίζομαι προτρέπων τὸν ἀξιοῦντα νὰ ταχθῇ ἐν τοῖς καλλιεργοῦσι τὰ ἑλληνικὰ γράμματα, νὰ προοιμιάζῃ διὰ τῆς σπουδῆς τῶν κανόνων τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, ὡς ὁρίζει αὐτοὺς ἡ γραμματική· ἂν δ’ ἐπιδιώκῃ καὶ δάφνην ποιητοῦ, ἢ καὶ στιχουργοῦ, ν’ ἀρχίζῃ κἂν μανθάνων πῶς ἀπταίστως νὰ στιχουργῇ. Καὶ αὐτὸς ὁ κεκτημένος τὴν μεγαλοφυΐαν τοῦ Ἀπελλοῦς οὐδέποτε εἰς καλλιτέχνην θ’ ἀναπτυχθῇ ἂν δὲν ἐγκύψῃ εἰς τοὺς στοιχειώδεις κανόνας τῆς σχεδιογραφήσεως.
Πόθεν ὅμως οἱ τυραννικοὶ οὗτοι κανόνες τῆς στιχουργίας, καὶ τίς ὁ βιάζων ἡμᾶς νὰ κύπτωμεν εἰς αὐτοὺς; Κατ’ ἀλήθειαν δύω εἰσὶν οἱ κανόνες οὗτοι καθ’ ὧν τινες δυσανασχετοῦσι, κατὰ τῆς τυραννίας αὐτῶν ἐξανιστάμενον.
α. Ὁ εἷς ἐστὶν ἡ τομὴ τοῦ τριμέτρου, οὐχὶ ὅτι εἶναι δύσκολος, ἀλλ’ ὅτι ἔτι ἀκοπωτέρα εἶναι ἡ μὴ τομή. Τοῦτον δ’ ἐπιβάλλει ἡ παράδοσις τῶν ἀρχαίων ἀριστοτεχνῶν, καὶ ἡ ἀκοὴ παντὸς ὁπωσοῦν αἴσθησιν ἁρμονίας κεκτημένου.
β. Ὁ ἕτερος ἐστὶν ὁ τῆς πλήρους ὁμοιοκαταληξίας τῆς τονιζομένης ληγούσης. Καὶ ἀναίτιος ὅλως ἂν ἦτο αὐτός, ἀρκεῖ ὅτι μυριάδες στίχων κατ’ αὐτὸν ἐγράφησαν, ἵνα ᾖ σήμερον ὑποχρεωτικός. Ὁ στιχουργός, ὡς ὑπέρτατος καλλιτέχνης τῆς γλώσσης, θὰ ἦν ἀνάξιος τῆς τοι-
